Görmeden sever mi insan ? Varlığını hissetmeden, sesini duyamadan. Bakışmalar olmadan , elini tutmadan... Sevgi fiziksel yakınlık olmadan olur mu?
Görmedim, düşledim. İstediğim şekle büründün, öyle sevdim. Sessizlikteki sesin büyüleyiciydi. Aklım başımdan gidiyordu duydukça. Bir sessizlik hiç bu kadar güzel tınılar sunamazdı bana. Gözlerinin içindeki anlam yüklü düşüncelere daldım. Daldıkça dalıyordum sınırı yoktu bunun. O derinlikte boğuldum. Ama acıtmadı hiç, derinliği haz verdi. Görmeden de görebilirdim seni. Gönül gözüm gelişmiş benim, sendeki güzelliği görmeden de bilirim. Sen benimsin, her zerremde hissederim. Kokun güven veriyor. Koklamadan da bilirim. Sen bendeki yerini bilsen anca öyle inanırsın buna. Bendeki sen, senden daha güzel. Ben seni sevdiğim sürece derinsin, güzelsin. Bu sevgim ikimizi de saracak kadar güçlü. Varlığını hissetmesem de biliyor olmak yeterli. Aşkta mantık aranmaz. Seni sevmem için inanmak yeterli. Olmasan da orada olduğunu düşünmek bile sevme sebebi seni...
Ben gördüm olmayan seni bile. Sen ise ben kanlı canlı karşında dururken bile kördün.Ben artık beni göreni görmek istiyorum...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BENLİĞİN YANSIMALARI
RandomBir esinti yalarken yüzümü, ayaklarım ıslak kumlara batıyordu, dalgalar hafif bir hırçınlıkla çarpıyordu bacaklarıma. Eteğimin yarısını ıslatan bu huzuru seviyordum. Dünyanın ışığı turuncu hallerindeydi, en sevdiğim haliydi. Tatlı bir ses duyuyordu...
