Bir karikatür vardı. Okudum ve pek komik olmamasına rağmen o kadar çok güldüm ki artık gözlerimden yaşlar geliyordu. Yaşlar geldikçe ağlamak istedim. Ama ısrarla karikatüre bakıp gülmeye devam ettim. Duygularım , duygularımız gizlediğimiz sürece hiç olmadık yerlerde görünecek ve bizi rahatsız edecek. Yanımdaki insan o karikatüre bakıp seviyeli bir şekilde gülerken ben benliğimin içine hapsettiğim duyguların gazabına uğruyordum. Bunu yapmayın kendinize. Ağlamak istediğiniz de ağlayın. Gülmek istediğiniz de gülün. Engellemeyin kendinizi. Kanser gibi sonradan boy gösterdiklerinde daha çok üzülürsünüz.
'Duygular' a yer verdiğim bir yazım mevcut. Kıymetini anlatmaya gerek yok. Duygularınıza sahip çıkın ve değerlerini bilin.
Bu arada, duyguları aşırı yaşadığınızda kendisine zıt olan duyguya dönüşür. Bu da bana sanki abartmanın doğru olmadığını fiziksel olarak kanıtlıyormuşuz gibi geliyor. Sizler ne düşünürsünüz bilemiyorum. Yorumlarsanız, sevinirim. Hoşçakalın.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BENLİĞİN YANSIMALARI
RastgeleBir esinti yalarken yüzümü, ayaklarım ıslak kumlara batıyordu, dalgalar hafif bir hırçınlıkla çarpıyordu bacaklarıma. Eteğimin yarısını ıslatan bu huzuru seviyordum. Dünyanın ışığı turuncu hallerindeydi, en sevdiğim haliydi. Tatlı bir ses duyuyordu...
