Fall "Who wouldn't fall for you?"

TWENTY TWO

Tulala ako nung naupo ako sa upuan ko. Pinupuri ako ng mga tao dahil sa pagkanta ko ngunit parang hindi pumapasok sa utak ko yung mga sinasabi nila.

I cry...

Hindi parin ako makapaniwala.

Hindi ko man lang napansin na umiyak pala ako kinina habang kumakanta. I'm just thinking about him...then I already cry. He is the reason why I cry...again.

Napasinghap ako. Hindi ko inaakalang iiyak ako sa harap ng maraming tao! Higit sa lahat bakit hindi ko man lang naramdaman?!

Napapikit ako. Nakakahiya!

It's a happy song but it turns out to be a sad song. I make the audience cry. Mabigat yung pakiramdam ko habang kumakanta kinina pero hindi ko inaakalang mararamdaman din nila yung nararamdaman ko.

I was smiling while singing earlier. Masarap kase balikan yung mga alaala ko kasama siya...sulit yung sakit ngayon. I treasure those memories. Masaya ako don, eh! I will never regret that I know and I like him. Basta ako, alam ko sa sarili kong naging masaya ako kasama siya kahit sa maikling panahon. Okay na ako don.

Bigla akong natigilan. Hindi ko nilibot yung mga mata ko sa mga estudyante kinina. Nandito kaya siya?...Narinig niya kaya yung kanta ko? I closed my eyes when embarrassment hits me. I bite my lower lip. Hindi niya naman siguro ako naponood at nakitang umiyak habang kumakanta diba?

Gusto kong pukpukin yung sarili ko! Bakit ba kase ako umiyak kinina?! Masyado akong nagpadala sa damdamin at kinakanta ko. All my memories with him flashback in my mind. Parang bumalik lahat yung mga panahong kasama ko siya. My heart aches thinking about it again. Those drives with him in his car are the most memorable memories for me. Yung mga panahong kasama ko siyang panoorin ang paglubog ng araw at pagdilim ng paligid. I shook my head. Sumasama lang lalo yung pakiramdam ko. I remember I sang half of song witout playing the guitar. Masyadong nanlalamig yung mga kamay ko kinina na hindi ako makapaggitara ng maayos. Pinagpapawisan ako pero nanlalamig ako dahil sa kaba.

I look at the stage. He will be the last guest speaker. Malapit na ring maggabi. I looked at my watch. Magaalas singko palang ngunit mukhang maagang kakainin ng dilim ang paligid.

Ma'am Melendrez asked me if I'm okay. I just nodded at her. Hindi narin naman siya nagtanong pa.

Ma'am Melendrez phone beep. Napalingon naman ako sa kanya. I saw how her eyes went wide. Namutla siya.

"Ma'am bakit po?" nagaalalang tanong ko.

For a second she can't speak. She's just looking at her phone.

"I n-need to go. N-Naaksidente yung anak ko," naiiyak na sabi niya.

Suddenly tears form on her eyes.

My mouth parted. She has a child? Napakunot yung noo ko. Pero ang alam ko wala siyang anak at asawa...napalunok ako. Bigla akong nataranta at kinabahan.