Fall "Who wouldn't fall for you?"

TWENTY SIX

I'm now changing my clothes into a hospital gown.

The old woman who's assisting me smile at me. "First-time mong maconfine hija?"

I shyly nod my head. "Opo, eh."

Because earlier I don't know what to do. They put an IV to my right hand and it is so damn painful! Naiyak pa ako kinina dahil sa sobrang takot ko sa karayom at dugo. Buti nalang dumating si Doc Stiven para siya ang maglagay ng IV ko. 

Napatango naman siya at ngumiti ulit sa akin habang tinitingnan ako mula ulo hanggang paa. After I change my clothes, I don't have a choice but to sit in the wheelchair. My room is on the third floor of the hospital. Sabi ko hindi ko naman na kailangan ng wheelchair at kaya ko namang maglakad, but she insists. She said she will get fired if she don't follow the rules. Wala na akong nagawa. Mabuti nalang at may elevator naman. Nakasimangot ako nung pumasok kami sa loob ng elevator.

"H'wag ka ng sumimangot hija," naiiling at natatawang sabi niya sa 'kin.

I pouted. Nahihiya lang kase ako. Kaya ko namang maglakad at ang laki laki ko na! Baka ang bigat ko!

Bigla kong naalala si Hershey. She is already in my room. I already informed my parents about this and Mama shouted at me. Humanda daw ako sa kanya mamaya pagdating nila. Sabi ko uuwi muna ako at hihintayin sina Mama pero kinausap ni Hershey sina Mama na i-coconfine na daw ako. Hindi ko mapigilang malungkot at mainis sa sarili ko. May trabaho sina Mama at Papa, liliban sila sa trabaho ngayon at sa mga susunod na araw dahil sa 'kin. Si Hershey, may pasok siya pero sinasamahan niya ako ngayon dito. Napahilot ako sa ulo ko. Mas dinagdagan ko lang yung problema nila. I'm a big burden for everyone, damn! Pati yung gastusin sa hospital. Napapikit ako. Nahihiya at naiinis ako dahil hindi ako nagingat. I should take care of myself so other people don't need to worry about me. But look what did I do?!

We arrived at the third floor. When we arrived at my room my eyes widened when I saw Simon. Inilibot ko yung mga mata ko sa paligid, siya lang yung nasa loob ng kwarto ko. He stood up and walked towards me. I froze when he lift and carry me to put me on the bed. Biglang bumilis yung tibok ng puso ko. My heart is hammering inside my chest.

"Salamat hijo," pasalamat nung nurse kay Simon.

Nabato naman ako sa kinahihigaan ko dahil sa ginawa niya. Nagugulat parin talaga ako sa mga ginagawa niya sa akin. I look at him. He is looking at me with his blank expression. Kumirot yung puso ko. I can't help but to be sad. I'm a big burden for him. Sa lahat, siya yung pinaka naabala ko at nahihiya ako dahil don. I'm not his responsibility but he's still helping and taking care of me. Alam ko kung gaano niya ako ayaw makita pero eto ako at nasa harapan niya, inaabala siya. Mas lalo akong naguilty nung maalala kong lumiban siya sa klase ngayon dahil sa akin. Gusto kong pukpukin yung sarili ko.

His forehead creased. "Why? Are you okay? May masakit ba sa 'yo?" nagaalalang tanong niya.

Mas lalong bumilis yung tibok ng puso ko. Napasinghap ako. I can't be mad at him. Mas gusto kong magalit sa sarili ko. Hindi ko mapigilan yung mabilis na pagtibok puso ko dahil sa mga ginagawa at pinapakita niya sa akin. He is looking at me and doing it like I am important...He is looking at me like he cares, and it's making my heart melt. I feel my heart getting rip because I know in myself I shouldn't. Hindi dapat ganto. I'm just hurting myself for assuming too much. Ayoko na. Natuto na ako.