KARANLIĞIMDAKİ IŞIĞIM

IŞIK

《★gzdnuzak★》

Uyuşuk bir biçimde gözlerimi açıp saatte baktım. 07:30' du. Ve ders 08:30' da başlıyordu. Yaklaşık bir saatim vardı ama ben okula gitmek istemiyordum. Gözlerimi kapatıp tekrar uyucaktım ki verdiğim söz aklıma geldi. Yatakta oturur bir pozisyon verirken ayaklarımı soğuk parkeye değdirdim. Gözlerim yavaş yavaş şimşeğin verdiği ışığa alışırken banyoya doğru ilerledim...

Kapattığım boyası dökülmüş ahşap kapıyı kilitledim. Bakışlarım ister istemez yere kayarken bugün düne benzer bir zarf bulmadığım için sevinçliydim. Merdivenlerden aşağı indiğimde, soğuk havanın soğuk yağmuru bütün bedenimi esir aldı. Tekrar eve geri dönmek istesemde siçim siçim yağan yağmur, beni ferahlatıcağanı düşündüm. Okulun yarım saatlik olması da işime geliyordu. Üzerimde ki kaşeye daha sıkı sarılırken attığım her bir adım titrememe neden oldu.

Yine üşüyordum.
Yine yalnızdım.
Yine çaresiz...

Ben hayatı hep izlediğim filiminin fragmanı olarak tanıdım. Ve kendimi de sevdiğim oyuncunun başrol karakteri. Bilmiyordum işte hayatın ne fragman olacak kadar kısa olmasını, ne de koca bir camın arkasından oynacılacak kadar sahte başrollüğün verilmesi...

Ben acılarımla yüz tutmuş kız. Her ne kadar ismimde mutluluktan bahsetsede. Ben dört köşemde de umutsuzluğu, yitirilmişliği görüp onlarla beslenen kız. Ben aşkın doruklarına kadar yaşamış. Kıymıkla iliklerime işlemiş, Çağla. Ben baba şefkatini görmeden büyüyen Çağla Derin. Ben annemin varlığını hissetmeden, dizimi kanattığımda şefkatli kollar yerine boşluğa sarılan kız. Benim hayatım bundan ibaret. Bir varmış bir yokmuş diye başlayan masalımın sonu mutlu biterken mutlu son olmaz diye son iki sayfasını silip, tekrardan kendi kalemimle karaladığım hikayem.

"Kısacası ben bir ışıkken kendini karanlığa kilitliyen ve oradan hiç çıkmayacak, karanlık..."

Neden diye sorarlar?
Neye neden diyecek kadar içimiz çürümüş olan biz. Bütün ışıkları kapatın kendimi karanlıkla cezalandırıyorum. diyen ben, benim cevabım bu; ya sizin. İşte tam da hayat bana bunu öğretmişti. "Beyazken siyah olmayı. Gündüzken gece olmayı. Işıkken karanlık olmayı" Çocuğun dün dediğide buydu. Senin karanlığın mı var? demişti. Oysa ki herkesin bir karanlığı vardır. Çünkü evren bir felsefenin üzerine kurulmuştu. Ve oradan her şeye sahipti; yang-ying felsefesi. İki zıt kutup' un birbirini çekmesi. "Karanlık&Işık..."

Okula geldiğimde ürkekçe ve biraz da korkakça sınıfa girip, sırama oturdum. Her ne kadar üzerimde kalın kaşemde olsa hafif bir nemlilik ünüformama sızmıştı. Aynı zamanda eteğimin altına giydiğim kısa beyaz çoraplarımda ıslanmıştı. Sınıfa göz gezdirdiğimde sadece iki-üç kız vardı. Ellerinde ise son model telefonlar. Kafamı iki yana doğru salladım. Ağzımdan çıkan fısıltı halindeki "ahh zenginler ahh" feryadım çalan telefonumun sesiyle aynı tonlardaydı. Çantamın derinlerikten bulup, çıkartığım telefonumun açma tuşuna basıp kulağıma götürdüm. Numara özeldi. Yani bir şirket telefonundan aranmıştı. Karşı taraftan annemin "kızım." diye içli sesini duyunca boğazımda oluşan yumruyu yutmaya çalıştım. Sevgi sömürüsü yapan bir annem vardı. Ve ben hep bu sahte sevgide gerçeği hayal edecek kadar sevgiye muhtaçtım. Anneme cevap vermeyince annem tekrar konuştu. "Nasılsın kızım?" dedi sesindeki merak tınısını ortaya koyarken. Etrafıma göz gezdirdim. sınıf yavaş yavaş çoğalmaya başlamıştı. Kapıdan giren atarlı çoçukta bunların arasındaydı. "İyim." dedim soğuk bir sesle. Babam 3 yaşımda bizi terk etmişti. Beni büyüten ise annem değil, babaannem olmuştu. 2 sene önce ölümü yüzünden buraya taşınmıştık. Annem de izmirde çalıştığı şirketi bahane edip beni başından salmışdı. Arada sırada arayıp annelik görevlerini hatırlatıp bir de gönderdiği bir miktar parayla bunları tamamladığını düşünüyordu. "Öğretmen geldi. Kapatmam gerek." diye ortaya attığım bahaneye hiç cevap vermesine kalmadan üstüne kapattım. Önümdeki karaltıyı fark edince hala ama hala adını bilmediğim çocuğun yerine geçmesi için benim izin vermemi beklemesiydi. Neden şu sıraları duvara yaslarlar ki.