𝑪𝒓𝒂𝒛𝒚 𝑳𝒐𝒗𝒆°|Lucas Wong|°✔

Twentyseven°

İyi Okumalar

Gözlerimi zorlukla aralayarak tavana baktım bir kaç saniye. Berbat geçen bir günün ardından yeni bir güne uyanmak işkence gibiydi.

Size basitçe özet geçeceğim...

Lucas'la gölden çıktıktan sonra piknik alanına dönmüştük. Bütün gün boyunca XuiNin'den uzak yerlerde takılmış onunla ne göz göze gelmiş ne de diyaloğa girmiştim. Tabii Lucas da benim yanımda durmuştu.

Göt korkusu dediğimiz şey tam da buydu işte.

Ancak benim için tek bir sorun vardı; o da hafif de olsa esip,  ıslak vücuduma diken gibi batan rüzgarın etkisi ile buz kesen bedenimdi.

Ve sonuç olarak ben de, Lucas da hasta olmuştuk.

Günün sonuna doğru ben halsizlikten kendime kıvrılacak yer ararken Lucas sülük gibi bana yapışmış, nereye gidersem peşimden gelmişti.

En son ikimizde bayılacak raddeye geldiğimizde herkes evlerine dağılmak için yola çıkabilmişti sonunda.

Ancak büyükannem yine yapacağını yapıp 'Bizim ev daha yakın, yolda havale geçirir bu çocuk. Bizde kalsın.' demiş turnayı gözünden vurmuştu.

Sonuç olarak yine aynı odadaydık, tek fark Lucas'ın kendi yatağında yatmak yerine benim yanımda yatıyor olmasıydı.

Dua etsin hasta diye bir şey demiyordum Eyfel kulesine!

İç çekerek soluma döndüm, bugünü de böyle geçirecektik demek ki. Güney Kore'ye dönmemize üç gün kalmıştı, normalde bir hafta yapacağımız bu Çin tatili şirkette çıkan bir kaç sorun yüzünden biraz uzatılmıştı.

Benim de hem işime geliyor, hem de sinir krizlerinin eşiğinde gezinmeme neden oluyordu.

Bir anda üzerime atılan kol ile acıyla iki büklüm olurken Lucas'ın kolunu üzerimden kaldırmaya çalıştım.

Ayı gibi gücü vardı sırığın, uyurken bile balyoz gibi indiriyordu insana.

"Yah! Ayı mısın nesin anlamıyorum ki?! Karnımı patlattın kaldır kolunu!" aniden cırlamam ile korkuyla gözlerini açınca aynı zamanda kolunu da çekmiş bana aval aval bakıyordu.

"Ne bağırıyorsun ya? Uyuyoruz her halde değil mi?" başını tekrar yastığa koymadan önce bana belimden sarılıp kendine doğru çektiğinde yanaklarımın fokur fokur kaynadığına yemin edebilirdim.

Ondan daha önce utanmıyordum hatta utanmak bir yana kalsın, yan yana uyuduğumuz zamanlarda bile sürekli kendimi kontrol etmek ve yanlış bir hareket yapıp yapmadığım hakkında düşünmek zorunda kalmıyordum.