SCHOOL 2019-2020 / INFINITE

18 - "Kafan Çok Büyük, Yolu Göremiyorum!"

Selaaammm:) Yine ben ^^ Finallerim bittiği için taslakları düzenleyerek 3/4 bölüm arka arkaya yazdım, çok bekletmeden bölümleri yayınlamayı düşünüyorum.

Aklımda iki yönlü final var. Birincisi en baştan beri belli olan bir şey. Ikinci final olasılığını sırf bu kitabı yazmayı özleyeceğim için yapsam mı diye aklımdan geçiriyorum. Belki iki olasılıklı final yapabilirim, çok düşük bir ihtimal de olsa.. O yüzden hazırlıklı olun.

Şu günlerde hevesle yazıyorum evet ama okunma oranları ve oy oranlarının zıtlığı beni üzmüyor değil. Emeğimin karşılığını alamamak beni gerçekten yoruyor. Yine de oluşturduğum bu hikayeyi sevdiğimden ve okuyanlara olan sevgimden ve saygımdan dolayı ne olursa olsun bu hikayeyi yarım bırakmayacağım.

Umarım final bölümüne kadar hep benimle olursunuz. Desteğini gösteren herkese teşekkür ederim. Emin olun yorumlarınız beni çok mutlu ediyor.

O zaman hikayeye devam edebiliriz. Yazım yanlışlarım olabilir, kusura bakmayın şimdiden 🙈

Keyifli okumalar 😋

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

" İki aydır erteliyoruz taşınmayı, artık vakti geldi. " dedi üvey babam.

Kahvaltı masasında annemle göz göze gelince onun da benim gibi gitmek istemediğini anlamıştım.

Birbirimize olan bakışlarımızdan aklımızdan neler geçirdiğimizi anlayan üvey babam "size soran olmadı, ben nereye siz oraya" diyerek kemeri yüzünden iyice dışarı fırlayan göbeğini kaşıyarak masadan kalktı.

" Ben sizinle gelmeyeceğim. " dedim anneme bakarak.

" Üniversite okumak istiyorum biliyorsun. Çok çalışıyorum bu sıralar. Söz veriyorum en iyi yerlerden birini kazanacağım. Ama nolur anne, o adamla başka bir şehire gitmeme izin verme. "

Annem tam olarak neyden bahsettiğimi çok iyi biliyordu.

Çocukken yaşadığım şeyleri silik olarak hatırlıyor olsam da bazı hisler hep bende kaldı. Ben hala o hislerle birlikte karar veriyordum her şeye.

" Elimde olan bir şey yok. Gideceğiz. " dedi sanki gayet normal bir şey söylüyormuş gibi. Kızartılmış dilimli ekmeğe çilek reçeli sürüp bana uzattı.
" Baban.. senin üniversite okumanı istemiyor Soul. Gideceğimiz yerde arkadaşının babasının fabrikalarından biri var. Boşuna 4 yılını orada harcamak yerine çalışıp paranı kazanabilirsin."

Sandalyeden hızla kalktım. Nefes alıp verişlerim hızlanmıştı.

" Birincisi o adam benim babam değil. Ikincisi hayır okuyacağım. Üçüncüsü beni bir fabrikada çalıştıracak kadar ne yaşıyorsun anne sen? "

Cevap vermemişti.

Yüzünde tek bir mimik bile olmamıştı.

Dişlerimi sıkarak hayatım boyunca söylemek istediğim ama kaç defa söylemek yerine yuttuğum ve hep içimde gizli saklı bir yerlerde kalan o cümleyi söyledim ona.

" Senden nefret ediyorum anne ! "

~~~~~~~~~

Yeşil tahtaya boş boş bakarken birden gözümün önünde beliren Sunggyu sıramın üstüne vişneli lolipopu koyarak önündeki sıraya benimle yüzyüze konuşacak şekilde oturdu.

" Neyin var Soul? " dedi. Üstündeki gömlek kırış kırıştı. Aklımdan yine kiminle kavga etti acaba diye geçirdim.

" Bir şey olmadı. "