You Exist (Catastrophe Series #1)

Chapter 16

This chapter is dedicated to chromium12345, enjoy reading!
------------------------------------------------------

"R-Rileson."

Nanlaki ang mata ko sa gulat dahil sa narinig.

"Let me explain." Kalmado nitong sabi at hinawakan ang balikat ko.

Hindi maka-paniwalang tingin ang ibinigay ko sa kanya. Kung ganoon, ang papa nya, ang kausap ni mama noong isang araw na kapatid ni papa?

"Iwan ko muna kayo." Sabat ni Thaddeus, hinubad nito ang jacket na suot at ipinatong sa balikat ko. "It's cold, manipis masyado ang t-shirt mo."

Siraulo 'to ah, anong gusto nito, leather ang gawing t-shirt?

Nang umalis na si Thaddeus ay tsaka lang nag salita si Rileson.

"I don't know how to say it." Kamot noong sabi ni Rileson.

"I know it already, gets ko na." It's just simple. Yung taong nag papakilala kay mama na kapatid ni papa ay ang ama ni Rileson.

"We're cousins." Natatawang sabi ni Rileson, at ginulo ang buhok ko.

I'm happy that finally, I'll feel something new. I feel like I have a big brother now that Rileson is here.

Bumuntong hininga ako, "I'll introduce you to my mom, when we get back." Ngiti ko dito at tinapat ang flashlight na hawak ko sa mukha nya.

Iniwas naman nito ang kanyang mukha at hinarang ang kamay nya sa kanyang mukha.

"By the way, may kapatid ka ba?" Tanong ko dito habang nag lalakad kami, patungo sa tent ko.

Bigla ko nalang nalimutan na naiihi pala ako ng dahil sa nalaman ko.

Umihip ang malamig na hangin at mas niyapos ang sarili ng jacket ni Thaddeus. I smelled the familiar scent of him in his jacket.

"Nope, only child lang din. Kagaya mo. Kaya nga nung nalaman ko na may kapatid pa pala si papa, at ikaw pala amg pinsan ko ay natuwa ako." Paliwanag nito, masaya din ako, dahil pakiramdam ko I'm not alone anymore.

I hate the feeling of being alone, it makes me feel that I'm the most unwanted person in the Earth, but ironically, I'm always alone. Until Catastrophe came into my life, bringing a torch into my dark world.

"Thank you." Sinsero kong saad, at huminto sa pag lalakad dahil nasa harap na kami ng tent.

"For what?" He chuckled.

I smiled at him, pero hindi umabot ang ngiting iyon sa aking mga mata.

"You won't be alone anymore. I'm here. Catastrophe's here. You won't face those hard times alone anymore." Ani nito at marahan akong niyakap, naramdaman ko ang pag tapik nito sa aking likod.

I slept with a smile on my lips. Morning came, and the smile on my face can't seem to fade away.

Bumangon na ako, at nakita kong tulog pa din si Asthea na yakap ang isang unan. Lumabas na ako sa tent, at si Thaddeus, Finn at Yxel palang ang gising. Dumaan muna ako sa mini restroom at nagsipilyo at nag hilamos, at bumalik na.

"Good morning." Malamig, ngunit may ngiting sabi ko sa kanila, lahat sila ay may hawak na mug at kape ata ang iniinom nila.

Nabilaukan naman si Finn nang marinig ang bati ko.

"What the hell? Kung babati ka ng good morning ay dapat masigla ang boses mo, hindi kasing lamig ng yelo!" Mahabang lintaya nito at sinamaan ako ng tingin.