One shoty

1. - Peter Parker

Na zamówienie oliipati

Jak zwykle stałam w długiej kolejce do baru z najlepszymi kanapkami w mieście. Przede mną stało około pięciu osób. Poczułam jak jeszcze ktoś ustawiał się za mną. Zrobiłam krok w przód, gdy jedna osoba wyszła z niewielkiego budynku z wielkim szyldem.

Nagle w mojej kieszeni zabrzęczał telefon. Chwyciłam się za tylną kieszeń spranych, kiedyś czarnych, dżinsów, ale go tam nie było. Odwróciłam się gwałtownie, by zobaczyć chłopaka w czarnej bluzie z moim telefonem i portfelem w ręku.

Jak poparzony rzucił się do ucieczki. Pobiegłam za nim, ale po chwili zwolniłam, bo dawno nie ćwiczyłam.

Przyspieszyłam znacznie, gdy zakapturzony chłopak skręcił w jedną z tych ciemnych opuszczonych uliczek. Bez wahania podążyłam za nim. Z dala usłyszałam dziwne jęki i krzyk. Zamiast biec dalej usiadłam za wielkim kontenerem chyba na śmieci. Nie wychylałam się. Siedziałam tam aż dźwięki ustały. Zanim zdążyłam podnieść się z ziemi, ktoś stanął przede mną. Powoli uniosłam głowę, a moim oczom ukazał się człowiek w dziwnym stroju i masce.

Spiderman.

Trzymał mój telefon w jednej, a portfel w drugiej ręce. Podał mi obie rzeczy i pomógł wstać. Powiedział:

- To jest chyba twoje.

Po czym podciągnął się na drabince przeciwpożarowej i zniknął mi z oczu. Pobiegłam od razu do domu.

Następnego dnia chyba przysnęłam na lekcji wos-u, bo nagle usłyszałam wrzask przy moim uchu:

- Oliwia! Pobudka!

Gwałtownie poderwałam głowę i spojrzałam na nauczyciela stojącego przy mojej ławce. Był coś po pięćdziesiątce i miał zabójcze spojrzenie piwnych oczu, które teraz były wlepione we mnie.

- Robisz projekt z Peterem. Peter! - odwrócił się do chłopaka z ostatniej ławki. - Tym razem będziesz z Oliwią. Miłej zabawy moi drodzy.

W tym momencie zadzwonił dzwonek, a wszyscy jak na zawołanie wstali ze swoich ławek i ruszyli w stronę drzwi. Ja z ociąganiem chwyciłam za plecak, do którego kilka sekund wcześniej wepchnęłam książkę i zeszyt do wiedzy o społeczeństwie.

Wybiegłam z sali i wolnym krokiem skierowałam się do pracowni chemicznej. Już miałam zdejmować plecak, gdy poczułam czyjąś dłoń na ramieniu. Obróciłam się gwałtownie z cichym piskiem.

- Spokojnie. To tylko ja - powiedział Peter cichutko i spuścił wzrok na buty.

- Przestraszyłeś mnie - mruknęłam pod nosem, by zachować pozory grzeczności.

- Chciałem tylko spytać czy masz czas jutro po szkole, by zrobić ten projekt na WOS.

- Aaa. Tak, chyba tak. U mnie czy u ciebie? - spytałam po prostu. W końcu musiałam zrobić ten głupi projekt.

- Możemy u mnie - szepnął i zamilkł na jakieś dziesięć sekund po czym dodał - To do jutra - i odszedł w głąb korytarza.

Już jutro czekał mnie najnudniejszy projekt w życiu z największym nudziarzem w klasie. Peter Parker. Zawsze cichy. Ma najlepszego i jedynego przyjaciela - Neda. Jest skryty i dziwny, ale z chemii jest lepszy niż nasz nauczyciel. Dziwnie się zachowuje na wf-ie. Jakby udawał, że nic nie umie, ale kiedy musi ma niesamowicie szybki refleks i robi perfekcyjne salta. Dziwny facet. Dodatkowo ostatnio dziwnie się na mnie gapił. Ciągle się gapił.

Poszłam na resztę lekcji szykując się na najnudniejszy dzień w moim życiu.

Następnego dnia po lekcjach stałam pod szkołą, czekając na Parkera. Po raz piętnasty od ostatnich dziesięciu minut rozejrzałam się w koło, spoglądając znad komórki, gdzie właśnie pisałam kolejny rozdział do mojego opowiadania na Wattpadzie. Zwróciłam wzrok ku zegarkowi na lewym nadgarstku. Spóźniał się już 20 minut.