Doctor |KNJ

-20-

Min Tembel: Hey, umarım düşündüğüm şeyi ima etmiyorsundur Lee Danbi. Onca yıl en yakın arkadaşındım, beni tanımıyor musun? Sence böyle pislikçe bir şey yapar mıyım? Gerçekten inanamıyorum...

Siz: Yoongi, haklısın onca yıldır arkadaşımsın, ve hiç bu kadar uzun bir açıklama yapmamıştın.

Min Tembel: Üzerine iftira atılsaydı sen de böyle yapardın.

Siz: Doğru, ben böyle tepki verirdim ama sen değil.

Min Tembel: Danbi bu konuyu kapatalım tamam mı? Yarın hastanede görüşürüz, iyi geceler

Siz: Sana da Yoongi, sana da...

Telefonumu kilitleyip kardeşime döndüm. "Hey Hoseok'la nasıl gidiyor?" Utangaç bir gülücük suratında yer alırken elleriyle oynamaya başlamıştı. "İyi gidiyor. Yakında evlilik teklifi bile alabilirim"

Büyük bir heyecanla yerimden kalkıp zıplamaya başlamıştım. "Aman Allahım bu çok güzel Yeonha! Şimdiden o kadar heyecanlandım ki anlatamam. Ee ne zaman yapıyorsunuz düğünü? Ayy ne giysem acaba?"

Kardeşimin korku dolu bakışlarını üzerinde hissettiğinde kapatmış olduğum gözlerimi açıp ona baktım, "Abla, daha teklifi almadım bile" hafiften bir kahkaha attığında ben de ona katıldım ve kollarımı boynuna sardım. Küçük kardeşim yakında evleniyordu ve bu inanılmazdı!

"Hey, Namjoon'la nasıl gidiyor?" Kaşlarını birkaç kere indirip kaldırdığında gözlerimi kısarak ona baktım, sonra ani bir ruh değişimiyle gülerek "İyi gidiyor" dedim.

"Bir sapığım var bu yüzden çok vakit geçiremiyoruz" diyemezdim değil mi?

"Peki sen evlilik tekl-" sözünü bitirmesine müsade etmeden üzerine atladım ve kulağını hafifçe çektim "Ablalara öyle şey sorulur mu küçük tencere?" Söylediğim şeye gülmeye başladığında ben de her zamanki gibi ona katılmıştım.

Telefonuma gelen bildirim sesiyle Namjoon olduğunu düşünerek telefonumu elime aldım fakat bu Namjoon değildi...

"Danbi hemen evden çıkman gerekiyor, kardeşini al ve bugünlük başka bir yerde kal"

Mesajın Jay'den geldiğini gördüğümde kaşlarımı çattım. İç çektim ve Yeonha'ya döndüm. "Hadi bugün annemde kalalım?"

"O da nereden çıktı?" Anında kaşları çatılmıştı

"Hadi ama annemi özledim. Sen özlemedin mi?" Başka bir şey söylemesine izin vermeden ayaklandım ve odama yönelecekken Yeonha'nın sesi durmama neden oldu, "Sen git o zaman ben yarın işe gideceğim"

Koşarak yanına adımlayıp kafasına vurdum, "Yah ben gitmiyor muyum sanki? Eğer benimle gelmezsen Hoseok'a kötülerim seni!" Tehditim çok saçmaydı fakat işe yarayacağını biliyordum. Hoseok onun hassas noktasıydı.

"Pekala geliyorum. Yeter ki ona bir şeyler uydurma" Gülümseyerek kolundan tuttum ve çekiştire çekiştire odasına getirdim. "Sana beş dakika veriyorum Lee Yeonha, çabuk hazırlan. Yoksa tehditim hala geçerli olur"

Küçük ama hızlı adımlarla odama gittim ve minik bir valiz çıkardım. İçine pijama, yarın işe giderken giyebileceğim bir parça kıyafet ve kişisel bakım malzemelerimi koyup fermuarı kapadıktan sonra odamdan çıktım.

Yeonha çoktan hazırlanmış, Telefonda Hoseok'la konuşuyordu. Son bir kez eve baktıktan sonra kolundan çekiştirerek dışarı çıkarttım ve arabaya bindirdim. Hoseok'la konuşurken kaslarının kontrolünü tamamen kaybediyordu ve hamur gibi oluyordu, bu yüzden onu sürüklemek zorunda kalıyordunuz.

Aceleyle valizleri bagaja koyup arabayı çalıştırdım. Vakit kaybetmemek için gazı köklediğimde Yeonha'nın telefonu kulağından düşmüştü.
O bana söylenirken aldırış etmeden yola konsantre oldum çünkü o kadar hızlı gidiyordum ki bir duvara çarpsam duvarı bile yıkabilirdim.
****************
Kaza yapmadan anneme gelmeyi başardığımda bu sefer acele etmeden valizleri bagajdan çıkardım ve Yeonha'ya valizini verdim.

"Annemi saatte iki yüz kilometre hızla gelecek kadar mı özledin abla?" Kardeşimin bana yönelttiği soruyu başımla onayladım ve annemin kapısını çaldım.

"Tanrım neler görüyorum? Biricik kızlarım gelmiş! Sizleri ne kadar özledim bilemezsiniz bile!" Annem ikimizi de boğarken yaşam mücadelesi veriyordum, aynı şey Yeonha için de geçerliydi sanırım.

"Anne nefes alamıyorum" boğuk sesimle konuştuğumda sonunda annemin aklına bizi bırakmak gelmişti. Karşı dairenin kapısının açılmasıyla endişeli bir Namjoon görmem bir olmuştu.

"Bayan Lee iyi mi- Danbi?" Şaşkınlığına karşılık şirince gülümsedikten sonra Yeonha'nın beni dürtmesiyle kendime gelmiştim. Ne ara dalmıştım ki?

"Ben iyiyim oğlum merak etme, kızlarım beni ziyarete gelmişler de, hatta yatıya kalacaklar galiba"

Önce valizlere, sonra bana ümit dolu bakışlarla baktığında başımla onayladım. "Evet yatıya geldik" gergince gülümsüyordum, anneme ve kardeşime yalan söylüyor olmak içimi yiyordu fakat kafalarının bu durumla dolmasını istemiyordum.

"Ben sizi çığlık atarken duyunca bir şey oldu zannettim" dedi Namjoon elini ensesine atarak. "Her neyse iyi geceler o zaman"
Anneme ve Yeonha'ya baş selamı vermiş, bana el sallamıştı. Neden bu kadar tatlıydı ki? Normalde alnını açık bırakırdı fakat şu an saçları alnına dökülüyordu ve çok tatlıydı.

Yeonha'nın beni içeri çekmesiyle hafiften tökezlemiştim fakat dengemi korumayı başarmıştım. "İyi geceler enişte" Namjoon gülerek kapıyı kapattığında annem de kapıyı kapatmıştı.

"Enişte mi?" Annem son derece sevinçli bir şekilde sorduğunda aynı Namjoon gibi elimi enseme götürüp "Şey biz çıkıyoruz" dedim. Annemin bana beş dakika boyunca sarılıp değişik hayaller kurmasını hesaba katmamıştım.
************
Saat 02.00 civarında lavaboya gittim ve Jay'e mesaj attım,

"Bu saatte mesaj attığım için özür dilerim fakat bu ev değiştirme muhabbeti nedir acaba?"

Birkaç dakika cevap yazmasını beklemiştim fakat daha mesajı bile görmemişti. "Belki uyumuştur" dedim fısıltıyla.

"Bebeğim, yarın işe giderken seni de alabilirim istersen?"
Namjoon'dan gelen bildirime tıklayıp cevap yazdım,

Siz: Çok mutlu olurum Joon. Seninle ne zamandır vakit geçiremiyoruz zaten...

Joon❤️: Tamamdır o zaman :) Seni seviyorum...

Siz: Ben de seni...

Ona gerçeği söylemeyi çok istiyordum fakat yaşadığım duruma saçma bir şekilde bir ajan eklenmişti ve daha da kötüsü ondan kimseye bahsetmemi istemiyordu.

Saçlarımı elimle geriye ittim ve lavabodan çıkıp yatağıma geri döndüm. Her zamanki gibi yine bir bildirim yüzünden nefesim kesilmişti,

"Seni görebiliyorum sevgilim"

Bölüm içime sinmedi🥺