umarım hoşunuza gider, umarım beğenirsiniz, umarım bu fiki seviyorsunuzdur. yazarken keyif alıyorum ama bazen kaygı duyduğum oluyor. klasik bir lise kurgusundan farklı olsun, gerçekten oradaymış gibi yakın hissedelim istiyorum çünkü.
çok hareketli bi bölüm değil bu. önümüzdeki bölümlerde toparlayacağım umarım. ayrıca bu bölümü epey zor yazdım, yorumlarınızla gaza getirirseniz mesut olurum:")
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
17; Keşke yeniden on sekiz olsak.
Çoğu zaman, şanssız biri olduğumu düşünürdüm. Evrende anne ve baba problemi yaşayan tek kişi elbette ben değildim ancak, bu tür problemleri yaşayabilmek için önce anne ve babaya sahip olmak gerekiyordu. Ben, varlığını hissetmediğim bir şeyin yokluğunu da hissetmemeliydim zannımca. Ne yazık ki, bu sıkıntılar her zaman içimi huzursuz ediyor, en güzel anlarımı mahvediyordu. İliklerime kadar yalnız olduğumu hissediyordum.
Sıkıntı dolu bir nefes dudaklarım arasından sızdığında, gözümün önüne düşerek beni sürekli rahatsız eden perçemi kulağımın arkasına ittim. İçinde olduğum kabin, sahile yürüme mesafesinde daracık bir mekandı işte. Hafifçe eğilerek bacaklarımdan pantolonumu sıyırdım ve Taehyung'un getirdiği, kaşla göz arası çantama iliştirdiği deniz şortunu elime aldım. Kaliteli bir şeye benziyordu, aklıma düşen Soobin fikri ile bu kötü düşünceleri def etmeye çalıştım ancak nafile, bir türlü zihnimde şeytani kıkırtılar atarak gezinen tilkileri avlayamamıştım.
