Ghosting Madness

Chapter 00

WARNING! This chapter contains explicit content and foul language not advisable for young readers.

P.S. 'Di po ito bed scene.

--

"Have dinner with me, Dog." Napatigil ako sa paglalakad at tuluyang napalingon sa likuran ko nang marinig ang tinuran niya. Dahan-dahan. Maingat. Iniwasan kong gumawa ng kahit anong ingay at maling galaw, kahit na nangangalit ang loob ko nang muling marinig ang bansag niyang iyon sa akin.

"P-Po?" magalang kong tanong pero hindi ko pa rin naiwasang mautal dahil sa labis na nararamdamang nerbyos. Agad kong kinagat ang ibabang bahagi ng labi ko.

"I said, 'Have dinner with me', DOG," pag-uulit niya habang matalim na nakatingin sa'kin, mariing diniin ang salitang hindi ko nais marinig sa kaniya. He clicked his tongue with agitation when he repeated his words for a mere pet. He sounded authoritative as usual, but there is a faint glimpse of attention I cannot explain. I reached for the back of my hand and held it tight behind.

"I can't do that . . . " Naningkit agad ang mga mata niya dahil hindi niya narinig ang salitang binibigkas ko sa tuwing nag-uusap kami bilang amo at isang utusan.

" . . . Sir."

My lips dropped. I bit it immediately. "The contract said that my duties for the day is done when 6 P.M. drops. Kasama niyo na po ako sa maghapon; inuutos-utusan, taga-ayos at taga-linis ng mga kalat niyo sa school. Saka busog pa po ako."

Ilang segundong naging tahimik ang paligid namin. Natural dahil kami na lang ang nasa school grounds. Karamihan kasi sa mga estudyante ay nagsi-uwian na. Pero heto ako, nasa trabaho pa rin kahit off-duty ko na sa mga oras na ito.

"Did you just answered me back?" He stepped forward and rolled his tongue on the side of his lips. I saw how his jaws clenched and how his teeth gritted upon my initial response to his request—err, command.

Bigla akong 'di nakahinga. Naramdaman ko ang mainit at malaki niyang presensiya na bumabalot sa katawan ko nang diniin niya ang dibdib niya sa katawan ko. Napaatras ako sa ginawa niya pero nanatili akong nakatayo. Hinawakan niya ang baba ko saka tiningnan ang labi ko.

Napalunok ako ng laway. Why is he staring at me like that? L-Like he's about to engulf me whole?

"H-Hindi po sa gano'n . . . " I was about to defend my side when I remembered that I don't have the right to do so. Utusan lang ako. Siya ang amo ko.

"I don't care 'bout the rules. You cannot breach it nor defy me, because the moment you do?" He eyed me intensely. " . . . may masasaktan," I repeated inside my head. Loud and clear.

"You won't take the risk, right?" he remarked, playfully. "Come on, answer," he commanded me when I remained quiet for the next seconds.

"Opo, S-Sir." Hindi ko mapigilang masuka sa mga pinagsasabi ko. "Pero busog pa talaga ako. Tawagan niyo na lang po ako kapag may kailangan pa kayong ipagawa sa'kin. May race po ba ulit kayong sasalihan? Kailangan niyo po ba ako doon? O baka gusto niyo pong sabihin ko sa mama niyo na 'di ulit kayo makakauwi—"

"Stop," he said, enough to cut my pleas.

"S-Sir Madness . . . " I stuttered when he began scanning me from head to toe. Suddenly, he looked below the ground and spat his white, sticky saliva on the ground, simply a few inches from my shoes.

Nanliliit akong napatingin sa mga mata niyang sindilim ng gabi. Unti-unti siyang ngumisi na nagpadala ng kilabot sa katawan ko.

Sa isang iglap . . . nangyari na naman ang ikinakatakot ko.