CHAPTER THIRTY ONE(EPILOGUE)

40 3 7
                                    

HIS

"NANA . . . ." HE SILENTLY muttered her name as he stared at her grave.

The sky is dimmed and it's windy when he got here on her place to visit her. Inilapag niya ang dalang bulaklak sa gilid at nagsquat para linisin ang mga tuyong dahon sa tombstone nito.

"How's your day?" bati niya at napangiti. There was still an inch on pain on his heart every time he visit her but after these years, he already accepted her death.

"Ilang taon na'rin. Nana . . . bakit hindi ko parin magawa?" bulong niya rito.

"Bakit ang hirap paring patawarin siya?"

Silence engulf after that and he don't know what to do next. He was confuse . . . he was afraid.

What happened between them almost made him gave up. He almost lost his sanity . . . his everything.

And because of the pain is too deep, his heart can't find itself to accept what she did.

Anong gagawin niya kung hindi niya mahanap sa sarili ang pagpapatawad at pagtanggap? Anong kailangan niyang gawin- anong kailangan pa niyang maintindihan?

They've always thought that he was just being hot headed but what can he do? Gusto na rin naman niyang makalimot sa sakit eh. Gusto rin naman niyang matapos na.

"Nana, help me find the reason so I can also be free."

Ilang minuto pa siyang nanatili sa lugar at nagkwento tungkol sa mga nangyayari sa buhay niya bago niya napagpasyahang umalis na.

He was walking away with his mind floating. He was in deep thought but suddenly, his body stiffened when he pass a certain tombstone.

Kaagad niyang tinignang muli ang pangalang nakita at mas lalong natigilan.

Psy Sobejana

He remembered the name that Nikolai told him that day. The old woman who helped her once.

That Lady Psy that she kept on telling.

Natagpuan naman niya ang sariling umupo ulit sa damuhan at tahimik na tinignan ang lapidang nasa harapan.

If it's really you, can I ask a favor then? Can you also help me accept it? To overcome her pain, she must accept and forgive her past- that's what you taught to her. How can I too? How could I too?

Mariin niyang pinikit ang mga mata at muling binalikan ang lahat simula una hanggang sa huling pagkikita nilang dalawa kung saan huli ring nagpagtagpo ang mga mata nila bago siya nahulog.

His heart skip a beat and he felt his breathe tighten when he remembered the relief on her eyes.

He knew that she felt glad when she thought that she'll die. Those eyes . . . .

Parang naging isang sirang plakang paulit-ulit na bumabalik sa isipan niya ang sandaling'yun. Paulit-ulit na bumabalik sa kaniya ang nakita niyang emosyon sa mga matang yun at mas lalo lamang sumiskip ang dibdib niya.

He can't breathe too much as he felt helplessness for her.

And then he also remember when Chille said that she always find a way to end her life again.

Case of SixteenTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon