Meet With You

KABANATA 20

Kabanata 20

It's been months. Four months of not having memories from my past. Four months of having temporary amnesia and it's sucks that you can't remember anything! If you have a family? how I got into accident? or how I even got here in this Island.

Wala akong ibang ginawa sa tahanan ng kumupkup sakin kundi matulog kumain o kung ano dahil mayaman naman yung kumupkop sakin rito they let me do what I want dahil baka raw sa pagliliwaliw ko may maalala ako kung sakali kaya ito ako ngayon naglalakad sa may dalampasigan.

May isang resort hindi masayadong kalayuan sa mansion ng mga Montemayore rito at marami rami rin ang mga turistang nakikita rito. Simula noong napadpad ako rito, Ngayon lang ako nakarating sa bahaging ito ng isla kahit pa sinabi noon nila Khalil na masaya sa bahaging ito dahil mas maraming tao

"Welcome to De Le Zaide Hotel and Restaurants ma'am!" Bati sakin ng babae. Nakangiti at masaya samantalang ako hindi ko magawang ngumiti simula pa kahapon dahil sa hindi ko malamang dahilan.

"A-ahh hindi, napadaan lang salamat" tanging ngiti lang ang isinukli ng babae sakin

May nakita akong lalake na nakatingin sakin ngunit binalewala ko nalang at umuwi na..

De Le Zaide? seems familiar to me kahit ang mga mata ng lalaking iyon hindi ko alam kung parte nga ba siya ng mga alaala ko dahil talagang napaka pamilyar niya kahit noong makita ko siya hindi ko alam pero naiiyak ako kaya umalis na ako agad.

Nasa may dalampasigan na naman ako dala ang gitara ni Tito Emilio. Hindi ko nga alam dahil pagkakita ko sa gitarang iyon sa mansion nila ay parang gusto itong hawakan at tugtugin hindi ko alam kung paanong alam ko parin kung paano tugtugin ito.

Nakatingin ako sa kulay kahel na kalangitan habang sinasayaw ng hangin ang saya ng dress na suot ko.

Muli kumanta ako ng isa pang kanta at umupo sa buhangin.

"When you look me in the eyes.." nang kantahin ko yung mga salitang iyong may naalala akong isang lalake nakangiti at nakatingin sa akin puno ng pagmamahal ang mata niya.

"It's gonna be a million reasons but its true.." naguunahan na ang mga luha ko dahil sa mga paunti-unting alaalang naaalala ko na.

"When you look me in the eyes and tell me that you love me. Everything so right.." Naalala ko na lahat. Hindi ko akalain sa mismomg araw na ito naalala ko na lahat I saw him earlier.

"M-Matthew.." napahagulhol ako ng masambit ko ang pangalan niya. Nakapikit at umiiyak sa mga palad. I miss him so much ngayon lang dumating yung sakit at pangungulila sa pamilya ko at sa kaniya.

Hindi ko lubos akalain na apat na buwan akong walang maalala kahit pangalan ko. Pati ang mga mukha at pangalan ng mga taong malapit at mga mahal ko sa buhay at lalo na hindi ko lubos akalain na sinadya ang nangyari sakin. What Did I do to her para humantong sa ganon? Para humantong sa pagpatay sakin? Muli akong napahugolgol at panay singhot I feel pity for myself to experience this kind of hate from those people.

"Viviene.."

Isang pamilyar na boses ang narinig kong tumawag sa tunay kung pangalan kaya lumingon ako sa banda kung saan nang galing yung boses na iyon.

"Matthew.." saad ko ng makita ko kung sino iyon. Muling tumulo ang mga luha ko ng makita siya.

Napatayo ako mula sa pagkakaupo saka mabilis na tumakbo patungo sa kaniya.
I miss him so much napahagulhol muli ako habang yakap yakap siya naramdaman ko rin ang pangiginig niya habang yakap rin ako ramdam ko rin ang paghigpit ng yakap ng taong mahal ko.

"I miss you so much Akala ko hindi na kita makikita pa Viviene apat na buwan ka'ng nawala" sabi sakin ni Matthew habang magkadikit ang aming mga noo mula sa yakap kanina

"I'm sorry kung sana ay hindi ako nakalimot sana nakauwi na ako I'm sorry.."

"No baby it's not your fault okay?."  Napatango tango nalang ako bilang pag sang ayon sa kaniya. Napatingin ako sa kabuoan niya mas lumaki  ang katawan niya kesa sa naalala ko.

Sa araw ring iyon sabay kaming pumunta sa mansion ng mga Montemayore sasabihin ko sa kanila na nakaka alala na ako labis na tuwa ang nadarama nila para saking malaman iyon nalulungkot rin dahil kailangan ko na ring umuwi dahil alam kong nasaktan ang buong pamilya ko sa pagkawala ko at nakakalungkot rin na hindi ko natapos man lang ang kursong kinuha ko.