KIRIK KALPLERİN PARÇALARI (TAMAMLANDI)

7.BÖLÜM

Merhaba arkadaşlar. Keyifli okumalar diliyorum.

Lütfen vote ve yorumla bana destek olmayı unutmayın.

Medyaya Alpay'ı bırakıyorum.

🌘

2 yıldır görmediğim,bana her duyguyu yaşatan kişi karşımdaydı. Bana bakıyordu. Özlediğim gözlerine baktığımda tebessüm ettiğini hissettim. Ama gözlerine mühürlenmiş olan gözlerimi çekmedim.

Şuan ne düşünmem ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Ona hesap mı sormalı yoksa o yokmuş gibi mi davranmalıyım?  İkinci seçeneği daha fazla istediğimi fark ettim. Benim gibi canı yansın istiyorum. Sonra aklıma belki de bu durumun onu hiç incitmeyeceği geldi. Ama ben onu hiçbir türlü incitemem kıyamam. Yaklaşık 5 dakikadır birbirimize baktığımızı fark ettim. Sanki gözlerimiz birer mıknatıs oldu. Ama hangi kutupları olduğuna karar veremiyoruz. Bu mıknatıslar birbirini çekecek mi yoksa itecek mi?

Yüzünde geziyor bakışlarım. Sakallarını kestiğini fark ediyorum. Normalde hep kirli sakal kullanırdı. Saçlarını da 3 numaraya vurmuş. Onun bu hâlini hiç görmemiştim. 2 yılda değişen sadece ben olmamışım. Sesimin titrememesini umarak konuşmaya başladım.

“Neden?” derin bir nefes aldım.

“2 yıl sonra neden?”


Sadece yüzüne baktım,gözlerinde özlem gördüm. Belki de görmek istedim. Cevap vermemesi beni deli ederken göğsünden ittirip sorumu tekrarladim.

“Sana soruyorum. Bana cevap ver. 2 yıl sonra neden yapıyorsun bunu Alpay?”

Acı içinde fısıldadığını duydum.

“Lütfen tekrar söyle.”


3 defa  tekrarladığım soruyu anlamamasına kaşlarımı çattım. Sanırım açıklama gereği hissetti ve ağzını açtı.

“Adımı tekrar söyle. İsmimi sevmeyeli 2 yıl oluyor. Tekrar sevmemi sağla lütfen.”

Böyle söylemesinin sebebini biliyorum. Aklıma gelenlerle gözlerimin dolduğunu hissettim. Yaşların özgürlüklerini olan etmemesi için elimi yumruk yaptım. Ona arkamı dönüp tekrar manzaraya baktım.

GEÇMİŞ

Alpayla Emre abinin kafesinde oturuyorduk. Yan masadaki en fazla 5 yaşında olan çocuğu izlerken önümde sallanan elle irkildim.


“Daldın?”


“Hm,evet. Çocuğa bak çok tatlı.”


Gösterdiğim yere bakınca tebessüm etti.

“Öyle. Senin nasıl bir bebek oldugunu merak ediyorum Vera.”


“Çok merak edilecek bir şey yok aslında. Fırlama bir cocuktum. Ki 4 tane erkek kardeşle büyüdüğümü düşünürsek normal.”


“Fırlama bir çocuk olduğunu tahmin etmiştim.”deyip güldü.


“Sen nasıl bir çocuktun Alpay?”


“Tek başınayken sakin ve mutlu.”


“Özel değilse neden öyle söyledin?"

“Bütün çocuklar ismimi saçma ve zor bulurlardı. Haliyle dalga geçerlerdi. Bu yüzden ismimden hep nefret ettim. Şuan da pek sevdiğimi söyleyemem.”


“Ciddi olamazsin.”


“Neden ki?”

“İsmini ilk duyduğumda hayran kalmıştım. O kadar güzel ki nasıl sevmezsin?”

“Belki de söyleyenlerle alakalıdır. Bugüne kadar sadece bir kişinin ağzından ismimi sevdim.”


“İsminin kendisi çok güzel.”


“İsmim sen söylediğin sürece çok guzel.”

GÜNÜMÜZ


O gün ne diyeceğimi bilememiştim. O da bir cevap beklememişti sanırım. Şuan da ne yapmam gerektiğini cidden bilmiyorum. Ama bu durumdan bir an önce kurtulmalıyım.