KIRIK KALPLERİN PARÇALARI (TAMAMLANDI)

FİNAL

🌘

Mutluluğumuz hiç bitmese ve sonsuza kadar sürse keşke. Hayat öyle bir şey ki ne zaman tamam artık mutluyum deseniz karşınıza bir engel çıkartır. Hayatı hayat yapan budur aslında. Engeller olmasaydı bu kadar değerli olur muydu bilmiyorum.

“Alpay hayatım iyi misin?”

Ne olduğunu anlamamıştım. Endişeli bir şekilde ona bakarken elini kalbine götürdü ve sendeledi. Direk koluna girdim.

“Alpay!”

“Vera.”

İsmimi söyledikten sonra kollarıma yığılmıştı. Kendime gelir gelmez yüzüne dokundum.

“Alpay sevgilim aç gözlerini. Alpay lütfen.”

Saçlarını yüzünü okşuyor ve ona sesleniyordum. Yüzümden akan yaşlarla ayağa kalktım. Hemen alt komşumuza indim ve zillerine bastım. Üstünde pijamalarla Osman abi açtı kapıyı.

“Osman abi Alpay. Bir şey oldu.”

Ağlamaktan konuşamıyordum.

“Tamam sakin ol. Kızım sen arabayı aç. Ben Alpay’ı alayım.”

Hemen eve çıktık. Birlikte Alpay’ı kaldırdık. Asansörde Alpay’ın yansımasına baktım. Yüzü beyazlamıştı. Başımı göğsüne yasladım ve kalbini dinledim.

“Kalbi çok yavaş atıyor.”

“Ağlama hastaneye gideceğiz.”

Hazır olan arabaya bindik. Yol boyunca Alpay’a seslendim.

“İyi olacaksın sevgilim. Buradan birlikte çıkıp evimize gideceğiz.”

Hastaneye gelince Osman abi direk bir doktor buldu. Alpay’ı müdahale odasına alırlarken bizi almadılar. Duvarın dibine çöktüm ve ağlamaya devam ettim.

“Alvina abinleri arayacağım sakin ol tamam mı?”

Abimin ne dediğini duyamasam da sesini duyabiliyordum.

“Ömer Osman ben. Alvina’nın alt komşusu.”

“Alvina iyi mi abi?”

“Alvina iyi. Ama Alpay fenalaştı hastanedeyiz.”

“Hangi hastanedesiniz?”

“******** Hastanesi.”

“Geliyoruz hemen.”

“Gelecekler. Yerden kalk gel.”

Kolumdan tutup beni sandalyeye oturttu. İnsanların tuhaf bakışlarını hissediyordum. Ama şuan ne onlar ne de gelinlikle oturmam önemliydi. Tek önemli olan Alpay’dı. Yarım saat sonra abimler geldiler.

“Alvina ne oldu?”

Ağlamaktan konuşamayacağımı anlayınca Ömer abim yanıma oturdu ve sarıldı. Göğsünde hıçkıra hıçkıra ağladım. Abimin saçlarımı okşamasıyla biraz sakinleştim.

“Ne olduğunu anlamadım. Bir an da nefesi hızlandı, nefes alamadı ve bayıldı. Abi çok korkuyorum. Kimsede bir şey demiyor.”

“Şşş ağlama. Alpay güçlüdür.”

Alpay’ın ailesi de gelmişti. Hep beraber doktoru bekliyorduk.

“Kızım Eda kıyafet getirdi üstünü değiştirelim.”

“Hayır. Alpay’dan haber alana kadar hiçbir şey yapmayacağım.”

1 saat süren bir beklemenin ardından doktor çıktı. Hemen ayağa kalktım.