Hafıza Kaybı

20. bölüm

BH: Çok zayıflamış...

Konuşmasıyla ona döndüğümde gözlerini yerden çekip bana baktı.

BH: Annesi ve arkadaşları yedirmese bir şey yemiyor. Yediği de bir kaç lokma. Fazla değil...
O sandalyeden çok nadiren kalkıyor, biliyor musun? Sadece uyanmanı bekliyor... Seni bu kadar çok seven adamı nasıl kırabildin He Ran? Senin yüzünden yemek yemeği kesen adamı nasıl incitebildin?

Yutkundum.

HR: Bi-bilmiyorum...

BH: Yaptığınız tartışmalar o kadar saçmaydı ki, He Ran. Konuşarak halledilen türdendi ama siz bir birinize bağırmayı tercih ettiniz. "Özür dilerim.." bu kelimeyi söylemek çok mu zor? Söylemenle birlikte her kes zerre kadar da olsa yumuşamaz mı? Neden söylemeyip hep kendinizi haklı buldunuz? Hiç bir birinize bakmadınız, düşünmediniz... Sadece kendi zorluklarınızı gördünüz... Kendi eziyetlerinizi gördünüz... Bencilce... Bazen sarılmaya ihtiyacınız olurdu. Ağlamaya, sevdiğinin kolları arasında sakinleşmeye ihtiyacınız olurdu. Ama sırf küssünüz diye yapamıyordunuz... Diğer insanlara olan öfkenizi bir birinizden çıkarırdınız. Haksızlık değil mi bunlar He Ran?

Göz yaşlarımı silmeyi çoktan bırakmış, başımı sallamıştım.

BH: Eğer bunları yapmasaydınız, belki de şu anda birlikte güzel vakit geçirir, tatil yapardınız. Ama kavga etmek daha eğlenceliydi, değil mi? Siz onu seviyorsunuz... Çok acınasısınız..