I'm Coming Back, Manila

29

"We will be undergoing different diagnosis for you baby, Ma'am. We will go back as soon as the result is up.." 

The doctor said before going out the curtain with Faris, we're at the E.R kasi. Niyakap ko ang sarili ko dahil sa lamig na nararamdaman ko. Si Caeleb, nasa kaliwa ko at nakahawak siya sa kanan kong balikat, he's trying to calm me down. He held the both side of my shoulders.

"Uuwi muna 'ko, kukuha ako ng gamit niyo." He gave me a convincing smile. 

"Uh.. Cae?" I looked at him. I don't care If my eyes are swollen at this moment. 

"Hmm?" He let go of my shoulders. 

"Can I stay here for a while? I mean, bayaran mo na lang ako If nakabalik na ko sa trabaho ulit. My son needs me at the moment." Sabi ko habang pinipigilan ko ang luha ko sa pag tulo. Ang bigat bigat ng nararamdaman ko. 

"Kung ayan ang gusto mo, sige. Pero, pwede naman tayong magpalit ng pagbantay kay Faris. Wala pa naman ako masiyadong trabaho sa pinapagawa ko." He gave me a smile small.

"Thank you," I whispered.

"Anytime," He replied before leaving me here. 

After how many hours, nakaakyat na rin kami sa room ni Faris. But unfortunately, wala pa siya. He's still undergoing tests para malaman kung ano ba talaga ang sakit niya. Hindi rin nagtagal, dumating na si Caeleb at may dala-dalang bag. 

"Hey," He silently closed the door. "Wala pa rin si Faris?" He asked while putting down the bags on the mini-cabinet here. Umiling na lang ako sa sagot niya dahil wala talaga akong gana makipagusap dahil sa bigat ng nararamdaman ko.

"I bought bacsilog, Manila.." He said in his soft voice. "You should eat muna." Sabi niya.

"Hindi ako nagugutom," Sagot ko sa kaniya.

"Please?" Sabi niya at tumabi siya sakin hawak-hawak ang pagkain. Kinuha ko 'yon sa kamay niya at pa onti-onting kinain 'yon.

Bacsilog reminds me of us. Ito lang kasi ang kinakain namin nuon kapag tinatamad kaming magluto sa condo dati. 

"Sabi ko naman kasi sayo lumipat ka na sakin nung una pa lang eh. Dahil alam kong... It's unhealthy there." He glanced at me. 

"Nahihiya ako." Napatigil ako sa pagkain, nararamdaman ko ring onti na lang tutulo na 'tong mga luha ko. 

"Bakit ka naman nahihiya sakin, Manila? Parang wala naman tayong pinagsamahan." He looked at me. 

''Ayon nga, Cae eh." Mahina kong sabi. "Halos araw-araw kong sinisisi 'yong sarili ko dahil sa nangyaring hindi ko naman ginusto." I wiped my tears. "Sinasabi ko sa sarili kong kung hindi lang ako nagalit sayo non dahil wala kang oras sakin, edi sana hindi ako sumama sa party na 'yon at nangyari kung ano mang nangyari non." Diin ko sa kaniya.