Özledikçe seni fotoğraflarına gizliyorum gözlerimi.Onlara kendi içinden bakmayı,hayır belki de senin bile göremediğin yerlerden bakmayı öğrendim.Yüreğimin dehlizlerine doğru yaptığım yolculuklarla geçiyor sensiz günlerim.Canım evden çıkmak bile istemiyor.Şimdilerde evden çıktığımda,kentin tüm kalabalık caddeleri bomboş.İnsanlar benden kaçıyor.Eskiden herkes bana bakardı,gülümserdi.En karamsar olanının bile gözlerinde gülümsemeler hissederdim.İçimde bir sürü çıkmaz sokak oluştu.
Durup durup boşlukları yumrukluyorum.Olmadık zamanlarda ve yerlerde ağlayıveriyorum.İçimde hiç dost sesi kalmadı.Canıma düşman oldum ben.Senin böyle bir şey yapmamış olduğunu bile bile orada olmanı hiç mi hiç kabullenemiyorum.Yeniden bir gülüşüne dokunacağım,bir bakışınla yaşama umudu bulacağım günler için taşıyorum bu kepaze canı.Hiçbirine tahammül edemediğim bu insan kılıklı sürünün içinde,sadece varlığına adadım varlığımı.Artık dayanabilmem ve direnebilmem olanaksızlaştı;ama senin bu dünyada olduğunu bilmek tesellisi,güç veriyor bana,az da olsa dayanabilmem ve direnebilmem için.Sana üzülürsün diye hiçbir zaman söylemediğim ağrılarımı da hissetmez oldum artık.
Bildiğim tek şey;Sensizliğin canımı yakan bir sınav olduğu…
Şarkı önerim; Birdy-People Help The People
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Depresif sanat
General FictionO gece de sürekli gidip kaldığım o ucuz otel odasındaydım.Ne zaman birilerinden kaçmak istesem bu küçük,rutubetli odaya ve viski şişelerine sığınırdım.O gece de yine böyle bir kaçış günüydü..O otel odası böyle şeylere çok alışkındı.Füme koltukta, bi...
