Her zaman yaptığım gibi insanların arasında rol yapmaya devam ediyordum.Bazen kahkahalar atıyordum bazen somurtuyordum en yakın arkadaşlarımın yanında bile.Çünkü beni mutlu edecek pek bir şey kalmamıştı bu hayatta.Beni mutlu eden para değildi,kendimi kötü hissettiğimde birine sımsıkı sarılmaktı sadece.
Neden 1 yıldır kimseye karşı bir şey hissedemiyorum diye sordum kendime ve fark ettim ki bu onların suçuydu, katillerin.Sonrasında da benim kendimi hissizleştirmeye çalışmamın eseriydi.Kendimi duygusuz bir canavar gibi hissediyorum.Hayvan gibi değil canavar gibi.Çünkü hayvanların bile duyguları var.Ama artık bende hiçbir şey kalmamış.Hatta farkında olmadan çoğu günü 1 öğün yemek ile geçiriyorum.Bazen dalıp gidiyorum.Bazen bazı şeyleri farkında olmadan yapıyorum.Tek bildiğim yorulmuşum…
Vicdansız bir insanım maalesef ki.Bu benim seçimim değil.Elimde olsa yine hissiz olmak isterdim belki ama bu kadar da değil tabi…
Artık n'apsam diye düşünüyordum.Hayatıma dair bir karar alıcaksam o gün bu gün olucaktı ve buna karar vermiştim.Çoğu şeyden kendimi soyutlamaya karar vermiştim.En doğrusu bu olmalıydı.Rol yapmaktan bıkmıştım .Tıpkı kabuğuna tamamen çekilmiş bir kaplumbağa gibi olacaktım.Hep sevmiştim zaten kaplumbağaları…Depresif ve yanında kimseyi istemeyen bir ergen olacaktım tıpkı filmlerdeki gibi.Zaten benim hayatım da bir film değil miydi?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Depresif sanat
Narrativa generaleO gece de sürekli gidip kaldığım o ucuz otel odasındaydım.Ne zaman birilerinden kaçmak istesem bu küçük,rutubetli odaya ve viski şişelerine sığınırdım.O gece de yine böyle bir kaçış günüydü..O otel odası böyle şeylere çok alışkındı.Füme koltukta, bi...
