❛Target❜ ┇SEVENTEEN's Minghao✔️

❅049

THIRD PERSON'S

Muling nagising sa sikat ng araw si Jaycee at mas lalong lumala ang sakit ng ulo niya. She doesn't even remember kung paano siya nakatulog kagabi but sure siyang nakatulog siya because of her headache. She felt really cold kahit na tirik na tirik ang araw.

She aroused from the bed atsaka lumabas para ipaghanda ng makakain si Minghao kahit pa sobrang sama ng pakiramdam niya. She cooked breakfast for him again kahit pa minsan ay mapapatigil siya dahil pakiramdam niya ay umiikot ang paningin niya.

"Good morning" bati niya kay Minghao and forced herself to smile nang makita niya si Minghao na bihis na bihis at handa ng pumasok.

"Hindi ka ba papasok?" Tanong ni Minghao sa kanya.

"I-I don't feel like going to school. Wait, let me get you some water" sabi niya atsaka tumayo. But then she stopped walking dahil tuluyan nang nandilim ang paningin niya dahilan para tuluyan na siyang matumba at mawalan ng malay.

"Jaycee!" sigaw ni Minghao when she saw her fell down. Kaagad siyang lumapit sa dalaga ngunit halos mapaso siya dahil sa sobrang init ng katawan nito.

"Aishh! You're being stubborn again, Jaycee Lee!" singhal nito bago buhatin si Jaycee papunta sa kwarto niya.

He immediately covered her body with the blanket atsaka mabilis na kumuha ng towel at maliit na palanggana na may tubig. Inilapag niya ito sa side table sabay piga sa towel. He wiped her arms and her feet para kahit paano ay bumaba ang temperatura ng katawan niya.

"You said that you were okay" sabi niya habang pinupunasan ang kamay nito. After her body ay bahagya siyang lumapit sa mukha ng dalaga para mapunasan niya ang mukha nito.

His heart was with it again. Para bang may nagkakarera sa puso niya lalo na't ganito kalapit ang mukha ng dalaga sa kanya. But he knows that it was not the right time to mind his heart. He needs to help Jaycee.

Ipinatong niya sa noo ng dalaga ang towel. He looked at his wrist watch and it was already 9:00 at late na siya. Siguradong mapapagalitan pa siya pag pumasok pa siya so he decided to stay and took care of Jaycee.

Kumuha ito ng pambahay na damit at nagbihis. Nagdesisyon ding siyang magluto ng soup para sa dalaga para paggising nito ay makainom na ito ng gamot.

He have never been this worried for someone for his entire life. Bukod sa magulang niya ay hindi niya naramdaman ang kakaibang takot na ito sa ibang tao.

He hates to admit this one but she was really worried for Jaycee. Is is because he was his friend or he just thought.

—

JAYCEE

Pucha! Ang sakit ng ulo ko nakakaurat. Kahapon pa ito ha infairness. Patanggal ko na 'to para wala nang sumakit. Charot, edi patay na ako nun.

Haaaays. Ano bang pinag-iiisip mo, Jaycee?

I slowly opened my eyes at naramdaman kong may kung anong basang bagay ang nakapatong sa noo ko. What is happening?

Hindi ko maigalaw ang katawan ko. I was feeling so drained today. Sabi ko na lalagnatin na naman ako dahil sa ulan nung isang araw. Mabilis kong kinuha ang basang towel na nasa noo ko at inilagay ito sa palanggana beside the bed. Tatayo pa sana ako when I heard the door opened.

"M-minghao. Bakit andito ka pa? Hindi ka ba papasok?" he was wearing his usual clothes pag nasa bahay lang. Wag mo sabihing...

"Nalate ako. Besides, I can't leave you here na ganito ang kalagayan mo" hindi ko alam kung epekto lang ng sakit ko 'to but I became emotional again. Hindi niya naman kailangang gawin 'to.

"H-hey, why are you crying?" tanong niya. I didn't even bother to answer him.

He saved me again. Palagi na lang kapag nahihirapan ako, he was there for me.

"Y-you didn't have to do this. I'm not your responsibility" nakatungo lang ako habang nagsasalita. Natatakot ako. Natatakot akong makita ang mukha niya. I don't know, I just feel so scared seeing his face.

Nakaramdam ako na lumubog ang parte ng kama sa harap ko. Siguro ay umupo siya.

But here's my heart again. Beating like crazy again. Kinakabahan ako palagi when he was close to me like this. Bakit? Bakit ganito? Dati naman ako pa ang mismong lumalapit sa kanya but this time, I was afraid when he was close to me.

"Jaycee.." nakadagdag sa kaba ko ang seryosong pagbanggit niya sa pangalan ko. Why does it feels so good when he was calling me like that?

"Don't think like that again. I'm doing this because I wanted to. I wanted to help you. At isa pa, Seokmin hyung wanted me to took care of you dahil palagi siyang wala sa tabi mo" hindi ko alam kung anong mararamdaman ko sa sinabi niya. He was doing this just for Kuya Seokmin.

Of course! Ano pa bang aasahan ko? Wala namang meaning ang lahat ng 'to. He just wanted to help me baka siguro nakikita niyang nahihirapan ako kaya gusto niya akong tulungan and also because of Kuya Seokmin.

"For now, eat this para makainom ka na agad ng gamot" sabi niya sanay abot sakin ng soup.

Inabot ko naman ito sa kanya. Sa totoo lang ay nawalan ako ng gana. Hindi naman talaga ako gutom eh.

I was about to hold the spoon nang kunin niya mula sakin ang mangkok na hawak ko.

"Next time, tell me kung may masakit sayo. Hindi yung naglilihim ka sakin. Naiintindihan mo ba ako?" Napayuko na lamang ako atsaka tumango.

"Here" sabi niya sabay subo sa akin ng isang kutsara ng niluto niya. I just can't help but to bow down my head. Pakiramdam ko ay matutunaw ako sa titig niya.

If he keeps on looking at me like this.. hindi ko na alam.

"I can handle it myself, Minghao" pilit ko pero hindi niya ako pinakinggan.

"Don't be so stubborn, Jaycee" tugon niya lang sakin.

After kong maubos ang kinakain ko ay ibinigay niya agad sakin ang gamot. Ofcourse agad kong ininom iyon. Takot ko na lang sa kanya.

"Magpahinga ka na. Wag ka munang papasok bukas at baka mabinat ka.." bilin niya sa akin. I just nodded my head as an answer

"Rest well, Jaycee" nang itaas ko ang tingin ko sa kanya ay nakatalikod na siya agad sakin at palabas na ng pinto.

"Goodnight.. Minghao"

TO BE CONTINUED..