❛Target❜ ┇SEVENTEEN's Minghao✔️

❅045

JAYCEE

Nagising ako dahil sa sobrang lakas ng kalabog na nanggagaling sa sala kaya agad akong bumaba para tignan ito.

"Ayan! Hakutin niyo yan!" halos bumalik ako sa wisyo nang makita kong hinahakot nila ang mga gamit ko.

"T-tita! Anong ginagawa niyo?" singhal ko sa kanya. Why are she doing this?!

"Getting the things what's mine" sabi niya pa sakin. Hindi naman kanya 'to eh. My dad gave this apartment to me!

"My dad gave this apartment to me. Bakit niyo naman po ito ginagawa?"

"Pera ko ang ginamit niyang pambili dito. So basically, it's not yours" hindi ko na mapigilan ang sarili na umiyak. Lahat na lang ba? Lahat na lang kukunin niya sakin?

"Tita please. Eto na lang po ang meron ako. Please" sinubukan kong kunin ang kamay niya pero agad niya itong hinawi.

"Wag mo kong ma-tita tita! Hindi kita kamag-anak! Sampid ka lang sa pamilya namin. Ang kapal ng mukha mong sabihin sakin yan. Nagpapaawa ka? Diba marami kang pera? Pumapatay ka kaya ng inosenteng tao" this time, hindi ako nakapag-salita. Hindi ko alam ang sasabihin ko. Sobrang nasasaktan ako sa sinasabi niya.

"Oh ano? Hindi ka nakasagot. Kase totoo. Mamamatay tao ka, Jaycee!" gusto ko siyang bigwasan sa sinasabi niya. All my life sinunod ko lahat ng luho niya kahit nung nasa bahay pa ako. Pero bakit siya ganito?

"Hindi mo naman kailangan 'to dahil marami ka ng pera. Atsaka isa pa, wag mo nga akong iniiyak-iyakan dyan! Naaalibadbaran ako sayo. Kaya ngayon pa lang, sinasabi ko na. Lumayas ka na dito dahil wala kang mapapala sakin!" sabi niya sabay tulak kaya naman napaupo ako sa sahig.

Hindi na ako naglakas na loob na magmakaawa. Tama siya, wala akong karapatan. Wala akong mapapala kung ipagpipilitan ko lang ang sarili ko.

Nanghihina kong kinuha ang bag ko atsaka inilagay ang lahat ng damit at gamit ko.

Ngayon hindi ko na alam. Hindi ko na alam kung saan pa ako titira. Sinabi na sakin ni Kuya Seokmin 'to pero grabe ang sakit parin. Halos dalawang taon akong tumira dito at mapapaalis lang ako sa isang iglap. Ang bigat. Bukod sa hinanakit ko sa kanila ni Daddy, sobrang sakit lang na halos lahat na lang ng bagay kailangang mawala sakin.

—

THIRD PERSON'S

It was 3 o'clock on the afternoon at nanatili lang si Jaycee sa park with her luggage. Hindi niya alam kung saan pa siya titira. Kapag kay Yana, nakakahiya dahil kasama niya ang parents niya.

"Bakit ba lahat na lang?" she was really emotional the whole time.

Lahat ng iningatan niya ay palagi na lang nawawala sa kanya. Akala niya she can live a peaceful life after her mother died pero mukhang mali siya.

She heard the sound of the thunders kaya naman napaangat ang tingin nito sa langit. It was gray at mukhang malakas ng ulan.

"Talagang ang ganda ng timing mo eh 'no?" Singhal niya sa langit kaya halos pagtinginan siya ng mga tao.

"Nakakapagod naman 'to" sabi niya sa sarili at hindi mapigilan ang luha sa kanyang mata.

As the time past she felt herself slowly getting wet by the rain. Ni hindi man lang siya nagpanic bagkus ay nanatili lamang siya sa ilalim ng ulan. Wala nang mas lalamig pa sa pamumuuhay niya ngayong she has nothing. 

All she wanted is to have a normal life ngunit hindi niya ito maabot dahil para bang andaming humahadlang to achieve it. Hindi niya masisi ang kahit sino kung bakit she was living a miserable life now and it was the worst feeling ever. Simula pa lang bata siya ay laging nanay niya ang umiintindi sa bawat sakit na nararamdaman niya and now that she was gone, how can she express her pain? 

She has a good friend and a supportive brother but it was not right to depend to them all the time. She has to do some things on her own. Ayaw niya nang makaabala pa sa mga ito because they have done enough for her and she wants to provide a solution this time all by herself. But the problem is she doesn't know where to start and especially how to start.

She was starting to get cold, anytime soon she might get a fever. Hindi sanay ng katawan niya sa ganitong lamig and she hates it. Until she felt na hindi na siya nababasa. She tried looking around and it was still raining. How come na hindi siya nababasa ng ulan? 

She looked up and saw a black colored umbrella over her head. She immediately looked back and it almost scare her when she saw a familiar figure.

"M-minghao" nasabi niya na lang nang makita niya ang binatang nakatayo sa likod niya while holding the umbrella.

"Balak mo ba magkasakit?" she didn't bother to answer him instead her tears started to fell on her cheeks again.

"Jaycee Lee" tawag niya sa dalaga. She wiped her tears and at saka nagsalita.

"Why are you here?" tanong niya

"N-napadaan lang ako and I saw you here" she didn't gave him a respond again.

"Don't mind me. Go home. Malamig ngayon" sabi niya sa binata but then he stayed kahit pa sinabi ito ng dalaga.

The man was hesitant at first but there's something in him that wanted to help her. 

"You can live with me" mabilis na napalingon ang dalaga sa kanya with her eyes widened.

"W-what?" gulat na tanong nito.

"Stay with me, Jaycee Lee" 

TO BE CONTINUED..