zij die vervolgens vergeten werden [verhalenbundel]

3.15

Terwijl hij de vloer proper veegde van de cornflakes die erop verspreid lagen, staarde Conway geamuseerd naar Cialan die met de kat speelde. Nu had hij hier twee kittens, bedacht hij grijnzend.

Zonder veel energie hield Cialan zijn schoenveter omhoog. Een glimlach bleef constant aanwezig om zijn lippen terwijl hij met de kat bezig was. Het diertje haalde snel uit met zijn poten om de veter vast te grijpen, wat soms lukte, soms niet. Op een gegeven moment had hij het tussen zijn tanden en trok het zachtjes uit Cialans handen.

Langzaam kwam Conway naast Cialan op de zetel zitten, zijn hand uitstekend naar de kat. Wat het dier echter deed, zorgde er al snel voor dat hij zijn hand terugtrok. Hij beet namelijk hard in Conways vinger.

Het geluid van een opgewekte lach drong Conways oren binnen. Verbaasd keek hij Cialan aan. Hij lachte?

Even maakte Cialan oogcontact met hem en onmiddellijk stierf zijn lach weg. "Die had je verdiend."

Conway voelde woede licht opkomen, maar was nog in staat die weg te drukken. "Daar heb je wel gelijk in," gaf hij uiteindelijk toe. "Wat moet ik zoal gaan halen om voor die kat van je te zorgen?"

Na kort even na te denken, somde Cialan een lijstje op.

"Oké, dan ga ik dat zo halen." Wat moeilijk keek Conway hem aan. "Ik ga je wel weer in de slaapkamer laten, voor de zekerheid. Kom je zelf mee of moet ik je weer meesleuren?"

Te verzwakt om te protesteren, mompelde Cialan dat hij zelf wel mee zou lopen. Hij stak nog even zijn hand uit om Watson te aaien, en kwam dan overeind. Voor een kort ogenblik stond hij recht, maar bijna meteen wankelde hij en draaiden zijn ogen weg. Nog geen seconde later zakte hij ineen en viel half op de zetel.

Vloekend nam Conway hem vast zodat hij niet van de zetel afgleed. "Cialan? Hé, engel. Open je ogen." Voorzichtig tilde hij Cialan op en haastte zich naar de slaapkamer. Daar legde hij de bewusteloze jongen op het bed en besloot hem voor de zekerheid aan het bed te binden. "Cialan," sprak hij dringend. Hij klopte zachtjes op de engel zijn wang en wachtte wat bezorgd totdat hij weer bijkwam en zijn ogen opende. Zodra dat gebeurde, verscheen er een geruststellende glimlach op de demon zijn gezicht. "Je had me even bezorgd gemaakt," zei hij zachtjes. Hij reikte naar het glas water dat op het nachtkastje stond en zette het voorzichtig tegen Cialans droge lippen. "Niet te veel in een keer, oké? Ik wil niet dat je je verslikt."

Moeizaam dronk Cialan een beetje van het water. Slikken ging lastig en vermoeid stopte hij even. Toen hij echter een tweede poging wilde doen om te drinken, trok Conway het glas weg.

"Eerst smeken, Cialan. Dan krijg je meer."

Een moment lang twijfelde Cialan, maar dan besloot hij dat hij het water echt nodig had. "Mag ik alsjeblieft nog wat water?" probeerde hij, smachtend naar meer.

"Sorry, schat, ik hoor je niet zo goed." Conway hield het glas plagend bij Cialans gezicht. "Wil je dit soms? Doe beter je best."

"Conway, alsjeblieft, mag ik gewoon wat meer water? Ik denk niet dat je wil dat ik weer flauwval, dus heb ik meer water nodig, alsjeblieft geef me iets, meer dan je eerst heb gegeven, ik heb meer nodig en je bent de enige die het op dit moment kan geven, dus geef het alsjeblieft aan mij, ik heb het echt nodig, ik wil niet weer flauwvallen, weer de hele tijd zo voelen, op het randje, en vooral hier en nu, alsjeblieft geef me gewoon wat, ik heb het echt nodig."

Goedkeurend knikte Conway. "Dat klinkt al pakken beter. Hier," en hij zette het glas weer tegen de droge lippen aan. Traag kapte hij de vloeistof in de ander zijn mond, stoppend wanneer het duidelijk was dat de ander moeite had met slikken. "Was dat nu zo moeilijk?"