zij die vervolgens vergeten werden [verhalenbundel]

3.14

Conway werd wakker van het geluid van een klap. Verward door het geluid, schoot hij recht. Het eerste wat hem opviel, was dat Cialan niet meer naast hem in het bed lag. Het tweede wat hem opviel, was dat de jongen enkele meters van het bed vandaan op de grond lag. Met een verbaasde wenkbrauw opgetrokken, stapte Conway het bed uit en boog zich over de engel heen. "Waar denk jij heen te gaan?" vroeg hij geamuseerd.

"Weg van jou," snauwde Cialan. Zijn stem klonk schor door het tekort aan water.

Conway zette zijn hand dramatisch op zijn borstkas. "Oh nee, mijn arme gevoelens."

"Welke gevoelens?" mompelde Cialan terug.

Zuchtend liet Conway zijn hand weer zakken. "Cialan, jongen, heb jij wel een gevoel voor humor?"

Op zijn tenen getrapt keek Cialan de demon aan. "Ik heb best wel een gevoel voor humor. Beter dan de jouwe," sprak hij defensief.

"Oké, een punt voor jou. Dat was een goede grap, kitten." Conway hurkte naast hem neer en tikte met zijn vinger zachtjes op zijn neus.

"Stop met me zo te noemen," siste Cialan hem toe. Hij deed een poging in de ander zijn vinger te bijten, maar miste die nipt.

Nadenkend keek Conway hem aan. "Stop met je wat te noemen? Ik ben bang dat ik niet meer weet hoe ik je heb genoemd. Zou je het willen herhalen voor me?"

"Rot op," snauwde Cialan moeizaam. Spreken was niet eenvoudig met zijn droge mond.

"Ik hoor dat je mond nogal droog is. Wil je misschien wat water? Er staat een glas op het nachtkastje voor je," sprak Conway jennend.

De engel gaf hem een vernietigende blik. Ze wisten beiden dat hij er niet aan zou kunnen als hij vastgebonden was. In plaats van erop in te gaan, haalde hij diep adem en richtte dan zijn blik op Conway. "Heb je hier ergens een toilet? Want ik moet gaan."

"Als je het netjes vraagt, dan heb ik inderdaad een toilet."

"Wil je de vloer soms dweilen? Dat zal nodig zijn als je me niet laat gaan." Cialan was niet van plan toe te geven aan wat de demon van hem wilde.

Even stond Conway zwijgend naar hem te kijken. Daarna besloot hij dat hij liever niet engelenpis van de vloer veegde. "Oké, je komt er mee weg deze keer." Zonder de engel te waarschuwen, tilde hij hem soepel op, wat opnieuw verrassend vlot ging. Een verschrikt geluid kwam uit zijn keel, al dempte hij dat zodra hij het besefte.

In de badkamer zette Conway Cialan voorzichtig op zijn benen en probeerde hem op zijn eentje te laten staan. Toen de engel echter wankelde door het gebrek aan stabiliteit, wat kwam doordat zijn enkels nog samengebonden waren, hield Conway zijn schouders stevig vast. Hij liet de engel snel zijn behoefte doen en droeg hem dan even snel weer terug naar de slaapkamer.

Eenmaal daar weer aangekomen, twijfelde hij even wat hij met de engel moest aanvangen. Als hij hem weer op de stoel zette, zou hij er misschien terug in slagen met zijn gezicht tegen de grond te liggen. Als hij hem gewoon op het bed legde, wilde hij er weer vandoor rollen.

Voor nu besloot hij hem tijdelijk op de grond neer te leggen.

Hij negeerde de vragende blik die Cialan zijn kant op wierp en opende de kleerkast om er Cialans kleren uit te halen. "Die had ik gisterennacht al gewassen. Je wil ze vast terug," zei Conway op een lichtjes vragende toon tegen de engel. Hij legde de stapel kleren op het bed. "Ik heb je T-shirt zo goed mogelijk proberen te naaien. De kitten erop past goed bij je, kitten." Nu hij vannacht al foto's had genomen van Cialan in de jurk – om er later op terug te kunnen kijken – mocht de ander best zijn eigen kleren weer aantrekken.