zij die vervolgens vergeten werden [verhalenbundel]

3.16

Met twee handen stevig om zijn keel geslagen, werd Conway wakker. Voor een fractie van een seconde schoot het door hem heen dat dit kinky was, meteen daarna besefte hij dat hij dom was geweest de engel niet vast te binden.

Cialan hing boven hem heen, zijn handen hard op Conways keel drukkend. De gloed die tijdens de nacht van hem af was gekomen, was volledig verdwenen. Nu was enkel nog zijn iets te bleke huid zichtbaar – wat aantoonde dat hij nog niet volledig hersteld was.

Even raakte Conway in paniek. Dan reageerde hij automatisch door zijn knie hard omhoog te stoten, recht tussen de engel zijn benen. Met een gedempt geluid van pijn, verzwakte Cialans greep op Conways keel en leunde hij naar achteren toe. Dat zag de demon als zijn kans om hard tegen de jongen zijn schouders te duwen, waardoor die van het bed af tuimelde en met een zachte kreet de vloer raakte. Energieloos bleef hij daar liggen, wetend dat zijn kans verkeken was.

"Zo, jij voelt je weer wat beter, merk ik," sprak Conway hoofdschuddend. Op zijn gemak kwam hij recht van het bed en stapte over de engel heen. "Mooi blijven liggen, Cialan. Ik ben zo terug," en hij verliet de kamer, de deur achter zich op slot draaiend.

Zodra hij weg was deed Cialan het enige wat hij kon bedenken: zich onder het bed verstoppen. Hij kroop er haastig onder en rolde zich tot een bolletje. Diep ademde hij uit. Hier voelde hij zich veiliger dan bovenop het bed.

"Cialan? Had ik niet gezegd dat je moest blijven liggen?" zei Conway zuchtend toen hij de deur opende en zag dat Cialan niet meer op dezelfde plek op de vloer lag. "Ik weet heus wel waar je bent." Langzaam ging hij door zijn knieën en richtte zijn bruine ogen op de opgekrulde engel. "Wees eens braaf en kom daar onderuit."

"Nee," weigerde Cialan met een licht trillende stem. Hij drukte zijn armen nog dichter tegen zich aan in een poging zich zo klein mogelijk te maken. "Laat me met rust."

Conway ging plat op de vloer liggen om beter onder het bed te kunnen reiken en stak zijn hand uit naar Cialans enkels. Zonder dat Cialan er ook maar iets tegen kon doen, sleurde hij hem naar zich toe.

"Nee! Conway!" Schoppend naar de ander zijn handen deed Cialan een poging los te raken van de greep. Dat lukte niet.

Handig trok Conway Cialan onder het bed uit en drukte hem tegen de vloer aan. Onder hem sloeg de engel in het rond, raakte hem een keer zwak in zijn gezicht, maar deed verder niet veel schade. Zijn bewegingen waren wild, paniekerig. "Houd daar verdomme mee op," gromde Conway hem toe. Toen er niet naar zijn bevel werd geluisterd, greep hij naar de twee handen die wanhopig in de lucht sloegen en nam ze stevig vast. Hij gaf geen aandacht aan het feit dat zijn klauwen wat in de ander zijn vel doordrongen. "Cialan, doe rustig. Je gaat jezelf alleen maar pijn doen zo."

Gefrustreerd trok Cialan aan zijn polsen, hopend ze toch nog los te krijgen. Die beweging zorgde er echter voor dat Conways klauw uitschoot en een harde kras maakte op de engel zijn hand. Ietwat verrast door de plotse pijn, staakte Cialan zijn verzet en slaagde Conway erin snel een stuk touw uit zijn zak te halen en het rond Cialans polsen te binden. De engel wierp een hopeloze blik op het gebeuren en liet zijn hoofd op de vloer zakken.

Conway stond op en nam een volgend touw van de stoel af. Die bond hij handig rond Cialans enkels en met een glimlach tilde hij de engel op om hem op het bed te leggen. "Eens zien hoe goed je hiermee staat," sprak hij, de roze halsband oppakkend en het trots in de lucht houdend.

"Waag het niet," snauwde Cialan geïrriteerd. "Draag dat ding zelf."

Zuchtend schudde Conway zijn hoofd. "Ik sta niet met roze. Al draag ik het best vaak. Nee, kitten, deze is voor jou." Hij ging naast Cialan op het bed zitten en veegde zijn haren wat uit zijn gezicht, wat ervoor zorgde dat er kwaad naar zijn vingers werd gebeten. Vloekend trok hij zijn hand terug en een klap weergalmde door de ruimte heen. "Jij kan ook nooit iets laten gebeuren." Ietwat ruw klikte hij de halsband open en bevestigde die rond Cialans nek. Het zak net wat te strak, maar hij voelde er niets voor om het te verstellen tot het beter paste. Dat was dan jammer voor de engel.