zij die vervolgens vergeten werden [verhalenbundel]

3.17

Toen Cialan wakker werd met het gevoel van frisse lucht op zijn benen en buik, schoot hij fronsend recht. De trui die hij aanhad, viel weer over zijn bovenlichaam heen en verward keek hij naar zijn benen. "Ver-verdorie! Dat meen je toch niet." Wat onhandig trok hij de trui uit en probeerde de lingerie los te krijgen. Wanneer hij had gevonden hoe het los moest, gooide hij de stof op het bed en stapte wat langzaam door zijn hoofdpijn het bed af.

Wat wankel stapte hij naar de kleerkast toe en trok die open. Zijn kleren zouden hier toch ergens moeten zijn? Zonder er veel aandacht aan te schenken dat hij alles overhoop aan het halen was, woelde hij tussen de kleren door.

"Engel? Wat doe je?" Conway stapte de kamer in en sloeg zijn armen over elkaar. "Lukt het een beetje?"

"Ver-verdorie, Conway," siste Cialan geïrriteerd. Hij nam een trui vast om voor zijn geslachtsdeel te houden en gooide met een broek naar Conways hoofd. "Rot op."

"Ik denk het niet, schat. Wat zoek je?" Conway vouwde de broek op en legde die op de rand van het bed.

"Noem me ver-verdorie niet zo. Mijn kleren. Waar heb je ze gedaan?"

"Rustig, engel. Je kleren liggen daar," sprak Conway, wijzend naar de stoel waar inderdaad een hoopje kleren op lag. "Ik neem ze wel even voor je." Op een rustig tempo nam hij de kleren en bood ze aan Cialan aan.

Onhandig met zijn vrije hand nam Cialan de stapel kleren aan. "Kan je je omdraaien?" vroeg hij de witharige.

"Kan ik dat?" Nadenkend wreef Conway over zijn kin. "Ik weet het niet, hoor."

"Conway, alsjeblieft." Zuchtend keek Cialan hem aan. "Kan je je alsjeblieft omdraaien zodat ik me aan kan kleden?"

"Omdat je het zo mooi vraagt." Conway glimlachte en draaide zich dan soepel om. "Je krijgt een halve minuut."

Haastig liet Cialan de trui vallen en begon zijn kleren aan te trekken. Hij was bijna klaar, moest nog zijn hoodie over zijn hoofd trekken, toen Conway zich weer omdraaide.

"Bijna op tijd, niet slecht." Voordat Cialan zijn hoodie aan kon trekken, trok Conway die uit de jongen zijn handen. "Als je je hoodie wil, moet je er voor smeken."

Stomverbaasd keek Cialan hem aan. "Meen je dat?" Wat was dat met die gast en smeken?

Conway grijnsde en knikte. "Vooruit, kitten, ik hoor niets."

Zuchtend rechtte Cialan zijn rug. "Conway, zou ik alsjeblieft mijn hoodie terug mogen? Het is koud zonder het en ik draag het heel graag. Het is belangrijk voor me, alsjeblieft." Hij keek de demon smekend aan, hopend dat het goed genoeg was voor hem.

"Ik verwachtte beter van je, maar goed. Hier."

Met de hoodie in zijn handen ademde Cialan diep in, dan besloot hij zijn kans te wagen. "Mag de halsband af?" Hij had geprobeerd het los te krijgen, maar er ging een slot aan waardoor het onmogelijk was geweest. "Alsjeblieft, dat is het laatste wat ik van je vraag, maar haal het van mijn nek af."

Hoofdschuddend keek Conway hem aan. "Sorry, kleine, maar dat zal niet gebeuren. Hoe mooi je ook zou smeken."

Teleurgesteld trok Cialan zijn hoodie weer aan. "Ik heb honger," deelde hij zachtjes mee. "Of mag dat ook niet?"

Even dacht Conway na. "Je hebt vandaag inderdaad nog niets gegeten. Het is al half drie ondertussen, misschien wat laat voor nog lunch te eten, maar je ziet er wel uit alsof je het nodig hebt. Kom."

Samen liepen ze naar de keuken toe, en Cialan ging aan het tafeltje zitten terwijl Conway het brood pakte en wat beleg uit de ijskast nam. Vervolgens nam hij een bord en zette alles op tafel. Hij keek ongeïnteresseerd toe hoe Cialan zijn eten opat en wanneer hij klaar was, ruimde hij alles op.