Hava sıcaklığı yakıcı derecelerdeydi, yaz tüm ihtişamıyla sahneye çıkmıştı. Ben ve miniğim de evdeki eksikleri gidermek için alış verişe çıkmıştık. Uslu bir çocuktu ve bu huyunu çok seviyordum. Daha önce kampüste anlatılan saçma sapan hikayelerdeki gibi perde yakmıyor ya da kavga çıkartmıyordu. Sanırım o benim gözümde asla büyümeyecekti.
Düşüncelerim böyle akıp giderken bir anda aklıma Yeonjun'un hiç ince kıyafeti olmadığı geldi, hatırladığım kadarıyla barınakta bize verdikleri kıyafetlerin çoğu kazaktı. Bu yaz sıcağında erimemesi için biraz daha ince şeylere ihtiyacı vardı, mağazaya gitmeye karar verdim.
"Yeonie, sana yeni kıyafetler de alalım mı?"
Boncuk gözlerini kırpıştırarak bana baktı ve dudaklarını diliyle ıslattı. "Peki şahip, dondurma da alabilir miyiz?"
Ah, bir de bu vardı. Aradan geçen yaklaşık üç haftalık süreçte konuşması iyice düzelmeye başlamıştı. Eski peltek konuşmasını özleyecektim.
"İstediğin dondurma olsun güzelim, neli olsun istersin?"
Neşeyle bağırdı. "Çikolatalı tabii ki de!"
Gülerek elini tuttum ve bildiğim en yakın dondurmacıya doğru yürümeye başladık. Fakat çok yavaştı. Birkaç dakika sonra durdu ve kızaran yanaklarını gizlemek ister gibi mırıldandı. "Şahip, beni sırtına alır mısın?"
Kızaran yanakları çok tatlıydı. Eğildim ve onunla yüz yüze geldim. "Bebeğim, benden bunu isterken utanmana gerek yok tamam mı?"
Başını onaylar anlamda sallarken dayanamadım ve tombul yanağına kocaman bir öpücük kondurdum, kıkırdamaya başladı.
"Ya şahip~"
Sırıttım ve onu sırtladım. Tombul beyaz bacakları iki yanımdan sallanırken onları ısırmamak için zor duruyordum.
Ama odaklandım, hedefimiz dondurmacıydı.
♡
Demin yediği dondurma yüzünden yüzü çikolatayla kaplı olan mavi saçlı kedi çocuğum çok sevimliydi.
