Yaklaşık bir saattir koltukta oturmuş boş boş tavanı izliyor ve düşünüyordum. Hayatım boyunca çok fazla kişiden hoşlanmıştım ama hiçbiriyle karşılıklı ilişki içerisinde olmamıştım.
Hislerimi çoğu zaman tek taraflı yaşamıştım ve şimdi benden hoşlanan birisinin olma ihtimali kafamı kurcalıyordu. İnsanlardan hoşlanır ve daha sonra sıkılarak hoşlanmayı keserdim. Böylelikle kimse üzülmezdi, benim olayım buydu.
Ancak şimdi tüm kurallarımı alt üst edecek biri vardı karşımda, Yeonjun.
O hayatımda gördüğüm en güzel şeydi, onu tanımlayabilecek kelimelerim yoktu.
Mavi saçları, kulakları, pofuduk kuyruğu, aşık olunası gözleri... Her şeyi beni benden alırken ben nasıl bu çocukla arama duvar örebilirdim ki?
Düşüncelerimin beni boğmaya başladığını fark ettiğimde Soobin'i aramaya karar verdim. Ruhsuz bir halde cebimden telefonu çıkarttım ve adını buldum.
Birkaç saniyelik bekleyişin ardından aramayı kabul etti.
'Alo, Kai?'
'Benim Soo, moralim bozuk da biraz.'
Endişeli sesiyle karşıdan bağırdı.
'Ne? Ne oldu?'
Derin bir nefes aldım, keşke bu soruya çekinmeden cevap verebilseydim.
'Emin ol ben de bilmiyorum. Ama şu an kendimi boşlukta süzülüyor gibi hissediyorum.'
'Dostum sen cidden... bitik durumdasın. Sesini daha önce hiç bu şekilde duymamıştım.'
Gözlerim yavaş yavaş doluyordu, ellerimle göz pınarlarımı kuruladım ve sesimin titrememesini umdum. Fakat umduğum olmamıştı.
'Soobin ben çok.. çok kötüyüm.'
Karşıdan bir iç çekiş sesi geldi.
'Seni iyileştirecek kişi ben değilim Kai, kim olduğunu en iyi sen biliyorsun.'
Haklıydı, tanrım kesinlikle haklıydı fakat ben kendimi bu odanın dışına bile atamayacak haldeydim.
'Biliyorum...'
Ağlamaya başlarken aklıma Taehyun'un doğum gününü kutladığımız gün geldi. O gün Yeonjun ve benim birlikte geçirdiğimiz en güzel gündü.
Dönme dolapta bana sarıldığında ne kadar da küçüktü, üstelik çok sevimliydi.
Ya bir gün elimden kayıp giderse?
Bu düşünce girdiğim depresyon halinden bir anda beni uyandırdı. Ya benim güzel Yeonie'm ileride başkasına giderse?
Nefes alış verişlerim hızlandı, ben buna dayanamazdım. Böyle bir şeyin olma ihtimalini daha önce hiç düşünmemiştim ve şu an hayatımda hiç korkmadığım kadar korkuyordum.
'Kai orada mı-'
'Soobin ben seni daha sonra arayacağım.'
Oyalanmadan telefonu kapattım, ana ekranda gördüğüm ikimizin fotoğrafını görmemle gelen ani adrenalinle koltuktan kalkarak kapıya yöneldim.
Yeonjun'un benden gitmesi benim sonum olurdu.
---
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
