Νιώσε με: Η αλήθεια... ( Βιβλίο πρώτο)

... Ή μήπως όχι;

Το επόμενο πρωί, η Κλειώ κάθισε στην πολυθρόνα του μπαλκονιού της που έβλεπε στην πισίνα κρατώντας στα χέρια της την κάρτα του επιχειρηματία Αλεξάνδρου Αθανασίου, σκεπτόμενη αν έπρεπε να τον καλέσει ή όχι. Της είχε κινήσει το ενδιαφέρον με την όμορφη εμφάνιση και τους εκλεπτυσμένους τρόπους του. Εκτός από τον ίδιο, όμως, τη μαγνήτιζε και η επαγγελματική και φιλανθρωπική του δράση, που φανέρωναν έναν ώριμο χαρακτήρα. Τον τελευταίο χρόνο ήταν ο ιδιοκτήτης της εστίας και είχε βοηθήσει πολλές κοπέλες από το οικοτροφείο που είτε έχασαν τους γονείς τους είτε δεν είχαν την υποστήριξή τους, αλλά και εκείνες που ήθελαν να συνεχίσουν μόνες, όπως και η ίδια, να βρουν δουλειά στο ξεκίνημα της νέας τους ζωής.

Ευχόταν να μην την ψάξει ο πατέρας της, να μην τον συναντήσει ποτέ ξανά για το υπόλοιπο της ζωής της, εφόσον ήταν τόσο εγωιστής. Αν ήθελε να τη γνωρίσει καλύτερα μετά από τόσα χρόνια θα την είχε επισκεφθεί ή θα την είχε προσελκύσει με κάποιον τρόπο. Αλλά εκείνος νοιάζονταν μονάχα για τη νεαρή ερωμένη του. Αν ζούσε η μητέρας της, αν την είχε γνωρίσει και δεν πέθαινε στη γέννα της, θα είχε άραγε έναν άνθρωπο να στηριχθεί;  Ή θα ήταν ίδια κι εκείνη με τον άψυχο συζύγό της; Ξεφύσηξε και άπλωσε τα πόδια της στα κάγκελα... Τι θα έκανε από δω και πέρα στη ζωή της δεν το γνώριζε, αυτό που γνώριζε ήταν πως θα παρέμενε μόνη.

Έπιασε το κινητό της αποφασιστικά και κάλεσε τον αριθμό που έβλεπε στην κάρτα. Θα του ζητούσε να τη βοηθήσει στο ξεκίνημά της κι ας ντρεπόταν, αφού το να γυρίσει στον πατέρα της θα ήταν μεγαλύτερη ντροπή και απογοήτευση για εκείνη από το να ζητήσει βοήθεια από έναν άγνωστο.

'' Παρακαλώ'', ακούστηκε άχρωμη και ψυχρή η φωνή του, που δε θύμιζε σε τίποτα τη μελωδική χροιά που είχε όταν της μιλούσε την προηγούμενη μέρα.

" Αλέξανδρε..." είπε προβληματισμένη. " Η Κλειώ είμαι, μήπως σε ενοχλώ; Να καλέσω αργότερα;"

'' Να με ενοχλείς;... Δε θέλω να ακούσω ξανά αυτή φράση να βγαίνει από τα δικά σου χείλη. Με συγχωρείς, αλλά πνίγομαι στη δουλειά. Πες το κι έγινε. Τι ώρα θέλεις να περάσω να σε πάρω από την εστία;''

Ένα ζωηρό χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη της στο άκουσμα όσων της είπε. " Καταλαβαίνω. Δε θέλω να σε πιέσω. Μόλις βρεις χρόνο, απλά ενημέρωσέ με. Εγώ εδώ είμαι, δεν έχω και τίποτα ενδιαφέρον να κάνω", του απάντησε γλυκά. " Θα σε περιμένω!"

'' Με τιμάς με τα λόγια σου. Θα προσπαθήσω να τακτοποιήσω γρήγορα όλες τις εκκρεμότητές μου εδώ πέρα και στις εννέα θα είμαι δίπλα σου. Ανυπομονώ να σε γνωρίσω, όμορφή μου οπτασία!''