Νιώσε με: Η αλήθεια... ( Βιβλίο πρώτο)

Το παρασκήνιο...

Αφιερωμένο στην Leta1980 💖

'' Σε παρακαλώ, ηρέμησε!'' επανέλαβε ο Ερμής και έφερε το κορμί του από πάνω της για να την ακινητοποιήσει. '' Δεν είναι εδώ, Κλειώ. Είσαι στο νοσοκομείο'', συνέχισε καθώς έκλεινε προσεκτικά με τα χέρια του τους καρπούς της ελέγχοντας με το βλέμμα του τις ματωμένες φλέβες της, κολλώντας τους πάνω στο μαξιλάρι, με τα πόδια του να προσγειώνονται πάνω στα κρύα δικά της που κλωτσούσαν στον αέρα για να απαλλαχτεί από το γερό κράτημά του, ενώ δε σταματούσε να ουρλιάζει τα ίδια και τα ίδια λόγια. 

'' Ε, σταμάτα, επιτέλους'', ολοκλήρωσε καθώς χανόταν στα κρυστάλλινα μάτια της και βύθισε τη γλώσσα του στο στόμα της, με την Κλειώ να παγώνει για μερικά δευτερόλεπτα και μετά να δαγκώνει με δύναμη το κάτω χείλος του τη στιγμή που ο απαγωγέας της έκανε την κίνηση να σταθεί στα πόδια του σχεδόν ταυτόχρονα με τις  δύο νοσοκόμες που έκαναν την εμφάνισή τους στο δωμάτιο φανερά ανήσυχες από τις στριγκλιές της. Εκείνος σήκωσε ξανά την κουκούλα του, και βάδισε στη γωνία του δωματίου, ανοίγοντάς τους χώρο να περιποιηθούν τις πληγές της.

Μετά από λίγη ώρα και ενώ είπε στις νοσοκόμες πως ήταν ένας συγγενικός φίλος της ασθενούς, εκείνες της έκαναν μια ελαφριά ηρεμιστική ένεση και του ζήτησαν ευγενικά να αποχωρήσει και να την αφήσει να ξεκουραστεί, κι εκείνος έμεινε να τη χαζεύει από μακριά με δακρυσμένα μάτια. 

" Ο πατέρας μου σε έβαλε να το κάνεις κι αυτό; Δε φτάνει που πήγες να με σκοτώσεις, με φιλάς κιόλας;" είπε και ο σκληρός τόνος της φωνής της ήταν έκπληξη ακόμα και για την ίδια, λες και μεταμορφώθηκε σε άλλον άνθρωπο μετά από το διάστημα που την κρατούσε φυλακισμένη στον πύργο του.

'' Όχι... όχι, μόνος μου το αποφάσισα. Έπιασε όμως!'' της έκλεισε το μάτι.

" Και δε φοβάσαι τι θα σου κάνει μόλις του πω ότι με φίλησες; Μάλλον δεν ξέρεις καλά τον πατέρα μου, είναι σκληρός και αμείλικτος. Φαντάσου, δε δίστασε να βάλει να σκοτώσουν την ίδια του την κόρη.Τι θέλετε από 'μένα; θα μου πεις εσύ ή εκείνος;" Ήταν ακόμα μουδιασμένη από τον ελαφρύ ηλεκτρισμό που ένιωσε καθώς η γλώσσα του άγγιξε τη δική της και ο πόνος στα πλευρά της ηρεμούσε όλο και περισσότερο.

Ο Ερμής σάστισε, ήθελε να της μιλήσει για το παρασκήνιο, για τα χρόνια που ήταν στο οικοτροφείο, να μοιραστεί τα αληθινά βιώματά του μα δεν είχε την αρμοδιότητα να το κάνει, αφού όσα της είπε ήταν ήδη πάρα πολλά. Όμως, μετά από τόσες ώρες, ο αέρας άρχισε να εισέρχεται με ευκολία στα πνευμόνια του, η Κλειώ ήταν καλά και όσο ο χρόνος περνούσε τόσο πιο λαλίστατη γινόταν.