The Bravest Soul

chapter sixteen

CHAPTER 16:

[Chapter Song: Clouds by Before You Exit]

Yzien POV III:

"Hindi ka ba muna uuwi sa condo mo?" Umiling lamang ako sa kanya. "Uuna na ako. Tumawag ka kung may kailangan ka, okay?" Tumango ako sa kanya at pilit na ngumiti.

2 araw na nakakaraan pero hindi pa din sya nagigising, sabi ng doctor ay comatose sya kapag hindi pa sya gumising ngayong araw. Nawawalan na ako ng pagasa, pero sino ako para sumuko sa paghihintay sa kanya kung sya mismo ay hindi sumuko sakin.

Naupo ako sa tabi ng tita nya, pati sya ay hindi pa din iniiwan si abrille simula noong gabi na yon.

"She fought well, really hard. Gusto ko man ipagdamot sya sa nanay nya pero hindi ko kaya." Sabi nya habang may luhang tumutulo sa mata nya. Kung ako ay nasasaktan, ano pa kaya sya na mismong kadugo nya.

"Kahit sino naman ata ipagdadamot ang isang Aviengail." Mahina kong sabi, sapat lamang para marinig nya. Tumayo sya para pumasok muli sa kwarto ni abrille kaya naman sumunod na lamang ako sa kanya.

I sighed in a relief after seeing her awake in her hospital bed. She automatically gave me a smile, a weak smile. But despite of that I'm still thankful, I thought I will never get to see those smile again.

"I want to see daddy." Its the last thing she need to do in her bucket list.

Gusto kong sabihin na wag muna, na sasusunod na lamang pero paano nga naman ba kung wala ng kasunod.

"I'll go with you." Dumako muli ang tingin nya sakin ngunit sa pagkakataon na ito, hindi na sya nakangiti.

"No, I can handle myself." Parang awa muna wag mo akong tanggihan, ito na lamang ang kaya kong gawin para sayo.

"No. Sabi ko naman sayo, sasamahan kita hanggang...hanggang sa matapos ang nasa bucket list mo." I will walk with you till the end of your journey, kahit masakit. Kahit sobrang daming bubog na nakakalat sa dadaanan, sasamahan kitang lumakad.

I stare at her while she's making a lunchbox for her parents. I saw the happiness on her face while doing this. I felt sudden regret, kung sana hindi ko sya pinigilan noon sa mga bagay na gusto nya edi sana mas lalo ko pang nakita ang ngiti sa mukha nya.

"Your daughter did well, she is strong and kind. Don't worry I will never leave her until the day she'll leave us." I say to her mother silently.

'HOSPITAL CARE'

Basa ko sa labas ng lugar na pinuntahan namin. Nagtataka man ay sinundan ko nalamang sya papasok dito.

"You..you remember me?" She asked at the man who was in a wheelchair. Its her dad. All these times I thought her father is also dead, but he's here, alive.

"Yes, how can I forget my beautiful daughter huh? Why would I forget you?" Sino nga naman ba ang makakalimot sa katulad mo abrille?

After eating lunch with them I gave them time for each other. Tiningnan ko sila sa malayuan at kita ko ang saya sa mga mukha nila na kalaunan ay napilitan ng iyakan. Sigurado ako na nagpapaalam na sya.

"W-Who are you? W-Why are you hugging me?" Napatigil ako sa paglapit sa kanila ng marinig ang tatay nya. Kung kanina ay puno ng kasiyahan ang mukha nya ngayon ay tila ba naguguluhan na sya.

Para akong napako sa kinatatayuan ko habang pinapakinggan ang usapan nila. Pilit na ngumiti si abrille sa kanya, sa tatay nya ngunit pagkatalikod nya ay kusa nang tumulo ang mga luha nya.