Umuda Koşarken

16. Bölüm "O Benim Oğlum"

Herkese merhaba. Umarım yeni bölümü beğenerek okursunuz. Lütfen oy ve yorumlarınızı esirgemeyin. İyi okumalar...

Ahenk...

Etrafımda bana gülen insanlar...

Ve benim korku dolu bakışlarım...

Etrafım karanlıkla çevrelenmişken korkuyorum, çıkmak istiyorum ama yapamıyorum. Çünkü kapıyı bulamıyorum. Sadece her yer çok karanlık...

"Anne!"

Bir ses geliyor. Yüreğim ısınırken yaşlı gözlerimle ona bakıyorum. Umuda, umuduma...

Bana doğru geliyor. Attığı her adımın yanında bir ışık beliriyor gelirken, aydınlatıyor etrafını...

Tam sarılacağımız zaman arkadan bir adam geliyor, o adam Cüneyt!

Tek hamlede ışık dolu Umut'u yanına doğru çekerken, umudum korkuyla sönüyor sanki. Aynı bir mumun ucundaki ateş gibi. Yavaş yavaş, titreye titreye...

"Artık Umut benim! Ona asla ulaşamazsın!"

Ağlıyorum ama ağzımı açamıyorum bir türlü. Ellerimle yırtmaya çalışıyorum ağzımı. Olmuyor, yapamıyorum!

Etrafımdaki insanlar bana daha da gülmeye başlıyor. Umudum yavaşça eriyip giderken onun yok oluşuyla ben de kayboluyorum...

...

"Hayır! Umut hayır!"

Nefes nefese uyandığımda yanı başımda Emre ve Umut bana korku dolu bakışlarla bakıyorlardı.

"Neye hayır anne, ne oldu?"

Hastane odasında olduğumu fark ederken bilincim yavaş yavaş yerine geliyordu.

"Ahenk kabus gördün, korkma kan ter içinde kaldın bak."

Elimi alnıma götürdüm. Gördüğüm o kabus o kadar kötüydü ki... Sanki kalbime oturmuş kalkmayan bir taş vardı. O kadar etkilemişti beni.

Yavaşça derin bir nefes aldım. Sakinleşmeye çalıştım. Ki öyle yaptığım zaman Umut daha da endişelendi.

"Anne yapma öyle korkuyorum."

Gözlerimi kapattım. Karşımdaki o korkutucu manzara asla gitmiyordu gözlerimin önünden.

Unutamıyordum! Yıllar boyunca onca zorluk çekerek büyüttüğüm çiçeği, bir yabancının eline verip soluşunu mu izleyecektim sakince?

"Özür dilerim, özür dilerim."

Nefes alıp verirken zorlukla söylediğim bu dört kelimenin ağırlığı boğazımla beraber kalbime de çökmüştü.

"Emre Umut'la biraz gezmeye ne dersiniz ha?"

Emre canı sıkkın bir şekilde bana baktı.

"Hayır, seni yalnız bırakmak istemiyoruz değil mi oğlum?"

Umut hızla kafasını salladı. "Evet anne istemiyoruz!"

Gülümsedim. Daha doğrusu gülümsemeye çalıştım.

"Bir yardımcımı aradım, kendisi çok iyi bir insandır. Umut'la ilgilenecek. Oğlumuzu eve götürecek. Biz de akşam yanına gideceğiz. Olur mu?"

Emre konuşup hem bana hem Umut'a baktı. Umudum heyecanlı bir şekilde alkış yapıp sevinirken ben şaşkınca Emre'ye baktım.

"Emre, olmaz. Sana ağırlık vermek istemiyorum. He-"