PERDELİ GÖZLER

5.Bölüm: Aptal

Suskunluk henüz iz sürerken, yine içimde bir sızı hissettim, nedenini bilemediğim..
-------------------------------------

Colin yanımdaydı. Aylar içerisinde ilk defa kendimi yalnız hissetmemiştim. Çok güzel bir yerdi burası. Normalde sıkıla sıkıla eve döndüğüm için gözüm hiçbir yeri görmüyordu, bundan olsa gerek ki burayı da hiç görmemiştim. Hayranlıkla güneşin batışını izliyordum, gözlerim böyle bir güzelliğe uzun zamandır ilk defa şahit oluyordu.

Colin hâlâ toparlanamamıştı. Çekiniyor gibiydi. Aslına bakılırsa bu tavır ondan beklenmedik bir tavırdı. Sanırım şuan bir rol karmaşası olmuştu çünkü genelde bu durumda ben olurdum ama şuan gayet rahat hissediyordum.

Colin'e döndüm yavaşça ve,

"Şaşıyorum."dedim.

Anlam veremez gözlerle baktı,

"Neden?"dedi istifini bozmadan.

"Sen susabiliyor muydun? Tuhaf.." dedim.

Hiç konuşmadı.. Ama ben konuşmak zorundaydım. Bir şeyler biliyordu ve bunları ben de bilmeliydim..

"Anlat."dedim.

Neyi? dercesine manâlı baktı yüzüme.

"Kendini anlat, seni tanımalıyım.." dedim.

"Sor o zaman."dedi hafif bir gülümsemeyle.

"Pekii, adını öğrendik, o halde soyadın?"

"Morgan, Colin Morgan"

"Yaş?"

"18"

"Ailen?"

"Nasıl yani?" dedi şaşırarak.

"Bir ailen varmı, demek istedim."

"Tabiki. Bu saçma bir soruydu, kabul et."dedi.

"Kimilerine göre çok anlamlı olabiliyor." dedim iç geçirerek

"Ha-şey! Çok Afedersin. Ailenle bozuk musun yoksa? Kusura bakma, yine bilmeden patavatsızlık ettim sanırım." dedi telaş yaparak.

Tekrar bir iç çekişle,

"Hayır, benim bir ailem yok." dedim.

Konuşmadı. Ailesi olan birine nazaran burukça baktı yüzüme, beni anlayabileceğini sanmıyordum.

"Peki, tamam. Boşver şimdi. Demek benden bir yaş büyüksün." diye ekledim.

"Öyle galiba.."dedi gülümsemeye çalışarak ve,

"Şimdi sıra bende sanırım."diye ekledi.

Asıl amacım şimdilik onu biraz tanımaktı. Bu yüzden sorularım şimdilik bu kadardı. Daha doğrusu aklıma başka basit soru gelmiyordu, uzun zamandır kimseyle tanışmak gibi bir şeye kalkışmamış hatta iletişim kurma girişiminde bile bulunmamıştım. Sorması için başımı salladım.

"Şimdi sen bana sorduklarını aynı şekilde cevapla."dedi.

"Peki" dedim. Çekiniyorduk ikimizde, içimizde garip bir his vardı belliydi bu dışardan. Biraz düşündüm acaba hemen kendimi tanıtmam doğru olur muydu diye fakat zaten tek seçeneğim buydu şuan.

"Monali Belgrad. 17 yaşındayım ve.." deyip duraksadım çünkü sonraki soru canımı acıtacaktı. Evet bir ailem yoktu ama bunu dile getirmek çok zor oluyordu her defasında.. Colin farkına varınca hemen atıldı ve,

"Cevaplamak zorunda değilsin Monali."dedi.

Böyle deyince garip bir his düştü içime, aklıma büyükannem gelmişti. O bana hep Mona derdi...