VLOGGER/SENIOR HIGH SCHOOL SERIES #1: STEM [COMPLETE]
. ⋅ ˚̣- : ✧ : - ⭒ ⊹ ⭒ - : ✧ : -˚̣⋅ .
Science Technology Engineering and Mathematics, that is what STEM stands for. In this strand, scientific information and mathematical equation matters. What i...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
He will wipe away every tear from their eyes, and death shall be no more, neither shall there be mourning, nor crying, nor pain anymore, for the former things have passed away ~Revelation 21:4
. ⋅ ˚̣- : ✧ : - ⭒ ⊹ ⭒ - : ✧ : -˚̣⋅ .
Trigger Warning:This chapter contains physical abuse, harm, and tackles about mental health issues.
SPECIAL CHAPTER [Nash Callen]
"WALA kang kwentang anak!"
I remained silent and just let her do what she wants. My mother's hand land on my face and I received a solid slapped. She did yet satisfied, she even punches the different parts of my body.
My mom's disorder is attacking her again and I cannot do anything about it. I badly want to hug her to be calm, but I can't. My body weakened after receiving multiple punches and slaps from her.
Instead of fighting back on my mother, I just let her do what she wants on me. Having a mental disorder is not a joke. If you know a person that has one, you should not hurt him or her. You should just understand what they are experiencing.
On the other side, I hear my dog barking and I can sense that he wants me to get rid of the hands of my mother.
"Isa ka pang hayop ka! Manahimik ka riyan!" Sigaw ni Mama.
Binitawan niya ako sa pagkakahawak ang dinako niya ang atensyon sa aso kong si Naze. Rinig ko ang pag-iyak nito. Pilit akong tumayo kahit na nanghihina ang aking katawan upang pigilan ang aking ina sa pananakit kay Naze.
"Hindi pa ako tapos sa alaga mo! Nakakarindi! Huwag kang makialam!"
Itinulak ako ng malakas ng aking ina dahilan upang tumama ang aking likod sa isang upuan. Napapikit ako sa sakit. Hindi ko maigalaw ng maayos ang aking katawan.
Nang tingnan ko ang gawi nila, hindi ko maiwasan ang maawa sa aking aso. Pati siya nadadamay dahil kay Mama. Tumagal pa ng ilang minuto ang pananakit niya rito.
Mabuti na lamang at dumating si Ate Natrix. Agad niyang inilayo si Mama at niyakap niya ito ng mahigpit. Ipinasok muna ni Ate si Mama sa kuwarto upang doon pakalmahin.
Nilapitan ko ang aking kaawa-awang aso. Pinakiramdaman ko siya. Hinang hina na rin siya gaya ko. Hindi ko lubos maisip na madadamay siya sa kalupitan ng sakit ng aking ina. Wala naman siyang ginagawang masama ngunit ganito ang sinapit niya.
Ilang sandali pa ay hindi ko na narinig ang kaniyang tinig. Nawalan na siya ng hininga. Ang aking mga luhang kanina pang nagbabadya ay tuluyan nang tumulo. Ang nag-iisa kong karamay sa buhay ay iniwan na ako.
Sa apat na taon, si Naze ang nandiyan para sa akin. Simula noong iwan kami ni Papa, siya na lamang ang naiwang aalaala niya sa akin. Kaya naman parang kapatid na ang turing ko sa kaniya ngunit ngayon ay wala na siya.
