Ortada, birbirlerine nefret besleyen iki düşman...
Yılların hırsı, nefreti, intikamı...
Bu iki düşmanın birinde, bunlar daha katlanılmaz bir hale büründüğünde ne olurdu?
Hiçbir şey uzaktan bakıldığı gibi değildi...
🍀🍀
LÜTFEN KİTAPLARIMDA REKLAM...
Size keyifli okumalar diliyorum!💖🌸 Oy vermeyi unutmayın!
Bölüm şarkısı: Gel Artık ~ Ekin Ekinci
----------------------
●10.Bölüm, Dertleşme●
----------------------
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bana bağırmasının üzerinden iki gün geçmişti. Koca iki gün. Sürekli gözlerimi kaçırdığım, kırılan kalbimle geçirdiğim koca iki gün. Söylemesi kolaydı lâkin çok zordu gerçekten. İçimde ki enkazın altından kalkamamıştım bir türlü. Kalbim onu istiyordu hâlâ. Onu sevmek.. Ama ben istemiyordum. Laftan anlamayan kalbime bunu bir türlü kabul ettiremiyordum.
Konuşmak istiyordum fakat beni engelleyen bir şeyler vardı. Konuşmamı istemeyen bir şeyler.
Derdini cidden anlamıyordum. Durduk yere neden böyle tepki verdiğini anlamamıştım, anlamıyordum da. Derdi olsa bile söylemesi gerekiyordu değil mi? Her insan gibi bizde konuşarak çözebilirdik derdini. Böyle manasız, çatık kaşlar yollayarak çözemezdik ya!
Sürekli kafamın içinde şu kelime dönüp duruyordu. Ve ben cidden rahatsız oluyordum.
Dokunma!
Her aklıma gelişinde kalbim sızlıyordu. Umutlarımın nasıl kırıldığı aklıma geliyordu. O an ki kolumun boşta kalması, ağlayışım... Beni perişan yapıyordu.
Gözlerim dolduğunda hızla kendime geldim. Ağlamayacaktım.
"Çok şey alma." Diyen anneme döndüm. "İki gün kalacaksın zaten."
Bu akşam abim okuldan geldikten sonra babaannemin yazlık evine gidecektim iki günlüğüne. Arada, böyle tatillerimiz oluyordu. Ve ben her tatilimde hemen hemen babaanneme giderdim. En azından kafamı dağıtırım diye düşünmüştüm, bu olaydan sonra. Huzurlu, mis kokulu ortam bana çok iyi gelecekti. Bundan hiç şüphem yoktu.
"Tamam anne." Dedim bıkkınca. Kaçıncıya diyordu çünkü. Zaten üzerimde bir yük vardı, sürekli denilen şeyler beni daha fazla bunaltıyordu. "Çok şey almayacağım."
Annem odamdan çıkınca, dolabımın üzerinden küçük olan valizimi indirdim. İki tane valizim vardı; büyük siyah bir valiz, küçük pembe valiz. En fazla pembe olanı seviyordum. Çünkü hep onu kullanırdım babaanneme giderken ve bana oranın huzurunu veriyordu sanki. Rengi biraz fazla dikkat çekici olabilirdi tamam ama çok tatlı bir görüntüsü olduğuna yemin edebilirdim.
Valizime ufak tefek, lazım olacak şeyleri düzgünce koyup odamdan çıktım.
"Annee! Yalçın abim ne zaman gelecek?" Diye bağırdım mutfağa girerken.
