100.Tekrar/Tamamlandı

19.bölüm: kütüphane

Selam👋🏻
Nasılsınız?
Ben geldim hemde yeni bölümle.
Bölüm şarkımız: Taylor Swift- You belong with me
Hadi başlayalım 👇🏻

     Eve girmem için abim yol verdi. Ben içeri girdikten sonra abim Egemen'i içeri davet etti, Egemen kabul etmedi işim var deyip gitti. Abim yanıma geldi oturdu ve "anlat bakalım, yüzündeki o morluk neden?" Bende ona her şeyi anlattım. Konuşmamız bitince odama gittim. Yatağa oturdum ve telefonumu elime aldım. Keşke zaman daha hızlı geçse. Sosyal medyada gezerken karşıma çıkan birkaç güzel postu beğendim. Ee ama yapacak bir şey yok? Saat 16.44 olduğuna göre hiçbir yere de gidemem, çünkü nereye gidebilirim ki? Aslında...

Odamdan çıkıp salona geri döndüm. "Abi" "hı?" "Kütüphaneye gidelim mi?" "Sen git, ben televizyon izleyeceğim" "Peki" deyip ayağa kalktım. E madem izini aldım bunu kullanacağım. Odama girip üstüme rahat bir şeyler giyindim. Telefonumu ve kulaklığımı, cüzdanımı da alıp çantama koydum. Yüzümdeki morluğu kapatıcı ve fondötenle kapattım ve hafif bir makyajla odamdan çıktım. Evden çıkarken abime seslendim, annem zaten evde değil, Allah bilir nerede şu an. Çıktım ve yürüyorum, bir yandan kulaklığımı takmaya çalışıyorum. Takabildiğimde hızlandım. Varabileceğim en kısa sürede varmak istiyorum. Birden kulağımdaki müzik kesilince birinin aradığını anladım, telefonu açtım ve konuştum "alo?" Kimin aradığını bilmiyorum daha, sesten anlayacağım. "Alo Melo?" "Egemen! N'aber?" "İyi senden?" "İyi bende" "dışarıdasın galiba" "evet, nereden bildin?" "Araba seslerinden. Nereye gidiyorsun?" "Kütüphaneye, gelirsen gel" "bilmem bakarız, neyse ben seni tutmayım, sonra görüşürüz kapatıyorum" "tamam, görüşürüz" deyip telefonu kapattım, yoluma odaklandım.

Vardığımda olduğundan daha sessiz olduğunu fark ettim kütüphanenin. Çocuklar çıkmış olmalı, saat 17.06, tabi ya bu saate kalırlar mı? Rafların arasında gezinirken sağ elimi kitaplara sürdüm. Hafif çıkık bir kitaba denk geldiğimde ismine baktım. Okuduğum bir kitap ama neden çıkık ki? Elime alıp açtım, içinden bir kağıt parçası ve Gül yaprağı düştü, ne kadar güzel. Kağıtta numara yazıyor, numarayı telefonuma girdim ve kitabı izin alarak iki saniyeliğine dışarı çıkardım, telefonda konuşabilmek için. Numarayı aradım ve telefonu kulağıma götürdüm. Bir müddet sonra açılmadığını belli eden o dıt dıt sesi geldi, bende içeri geri girdim. Elimde kitapla masalardan birine oturdum ve okumaya başladım, her ne kadar okumuş olsam bile.

*******

Egemen'den;

Telefonum çaldığında saate baktım, 19.58. Kim arıyor acaba bu saatte? Telefona baktığımda tanımadığım bir numara gördüm, açtım ve kulağıma götürdüm. "Alo?" "Kimsiniz?" "Egemen ben Bekir, Melek'in abisi" "numaramı nereden buldun?" "Boşver onu, Melek seninle mi?" "Hayır, neden?" "Telefonu açmıyor" "bir dakika, bende ararım. Evde değil mi?" "Hayır, kütüphaneye gitmişti, bir daha gelmedi, telefonlara da cevap vermiyor. Kütüphaneye gidemiyorum annem kötü durumda sen bir gidip baksan olur mu?" "Peki tamam" deyip telaşla telefonu kapattım. Ayağa kalktım ve ceketimi giyip odamdan çıktım. Tam kapıdan çıkarken abim geldi ve bana "nereye gidiyorsun bu saatte?" diye sordu. "Melek yok ortada, en son kütüphaneye gitmişti onu bulmaya gidiyorum" "tamam, haber ver, dikkatli ol, seninle gelmemi ister misin?" "Hayır". Kapıyı arkamdan kapattım ve koşmaya başladım.

Kütüphaneye vardığımda kapanmış olması gerekirken neden hala açık olduğunu düşündüm. İçeri girdiğimde biri beni karşıladı "maalesef beyefendi kütüphanemiz kapandı" "biliyorum, ben buraya birini aradığım için geldim" "Sanırım şurada uyuyan bayanı arıyorsunuz, bir türlü uyandıramadım" gösterdiği yere bakınca düzensiz nefesimle bir oh çektim. Koşmaktan nefes nefese olmuş bir halde yanına gittim. Elinin altında bir kitap, bir kağıt parçası ve gül yaprağı var, kitaptan çıkmış olmalı, daha öncesinde bende yapardım aynısını, okuduğum kitabın arasına bir sonraki kişiyle tanışabilmek için numaramı koyardım. Cebinde titreyen telefonu fark ettiğimde elimi cebine attım, telefonunu çıkartıp arayana baktım, Bekir arıyor. Telefonu açtım ve kulağıma götürdüm "alo Bekir abi, Melek burada uyuyakalmış, kimse de uyandıramamış kütüphane hala açık" dedim belki uyanır diye sesli bir şekilde. Ama işe yaramadı. "Tamam, birazdan oradayım" "ben getirebilirim, gelmene gerek yok" "yok ben de geliyorum" "tamam yolda karşılaşırız" "tamam, gelmeye çalışacağım" kapattım telefonu ve cebine geri koydum. Kulağına eğildim ve konuştum "Melek, meleğim, kalk artık, sabah oldu" kalkmadı. Biraz daha dürtüp konuştuktan sonra uyanmayacağım anladığım an onu ayağa kaldırmaya çalıştım. Bir an korkup nefes alıp almadığını kontrol ettim, nefes alıyor. Ayaklarının üstüne bastırdığımda yine uyanmadı. Bende el mecbur çantasını toplayıp cebime tıkıştırarak kucağıma aldım.

Kütüphaneci kız çıktığımızı görünce arkamızdan kütüphanenin kapılarını kapattı. Evlerine doğru yürürken Melek birkaç şey konuştu ama anlamadım, sonrasında iyice Kollarını kendine çekti ve uyumaya devam etti. Onu bu hale getiren herneyse canına okuyacağım, yorgunluktan uyanamaz hale gelmiş. Keşke ne okuduğuna baksaydım. Ona ilk defa bu kadar yakınım, saçlarının vanilya ve çikolata karışımı bir şey koktuğuna yemin edebilirim, eğilip koklamadım, ama kokusu bana kadar geliyor. Birden gözlerini açtı, bana baktı, gülümsedi ve "beni indirebilirsin, uyandım" dedi. Dediğini yaptım, onu ayağa kaldırdım ama uyku sersemi sendeleyince tekrar kucağıma aldım "bence bu iyi bir fikir değil" deyip güldüğümde o da güldü. "Saat kaç? Hava kararmış, ama bir güzel uyumuşum var ya" "saat 8 galiba" "oha. Beni nasıl buldun? Uyuyakaldığımı nereden öğrendin?" "Abin aradı, baban daha gelememiş, annen bir tuhaf olmuş sana ulaşamayınca, bende seni bulamaya geldim" "ne güzel" dedi ve gözlerini başı dönmüş olacak ki tekrar kapattı. Bir müddet sonra nefes alışverişleri düzene girdiğinde yeniden uyuduğunu anladım. Çok masum bir yüz ifadesi var uyurken, ilk defa görüyorum, belki de tanıştığım en masum, en iyi insanlardan biri, en yakın arkadaşım...

Bitti.
Nasıldı?
Beğendiniz mi?
Kalın sağlıcakla 👋🏻