-The Marauders-.J.E.P.

Ailem mi?

Yetimhanede yatakhane bölümüne giderken yine karşıma Nancy ve çetesi karşıma çıktı.Onlardan kurtulmak için sağ tarafta geçsemde bilerek önüme geçtiler.Kafamı yerden kaldırıp onlara baktığımda güldüklerini gördüğümde kaşlarım istemsizce çatıldı.

"Bulaşma Nancy!"

Dedim.Bunun karşılığında kahkaha attılar.Nancy öne çıkıp

"BULAŞIRSAK NE OLUR SENİ KIZIL UCUBE!"

dedikten sonra suratıma yumruk attı.

'Neden hep böyle salaklarla uğraşmak zorunda kalıyorum?'

Bir iki adım sendelesemde bende uzun ve açık saçlarını elime dolayıp suratını duvara vurdum.Sinirim zaten matematik hocası yüzünden gergindi birde Nancy gelince artık kendimi tutamaz oldum

"ŞİMDİ BİR DAHA SÖYLE BAKALIM!O*OSPU SENi!"

bir iki kez daha kafasını duvara vurup karnına tekme attım.Yandaşlarından biri boş anından faydalanıp sırtıma tekme attı.Yere düşmemek için ellerimi zemine koydum.İşte şimdi sinirlendim! Bakışlarımı yandaşlarına çevirince kan kustular bazıları ise bayıldı.Kavgamızı izleyen kızlardan birisi müdireyi çağırmış olacak ki hışımla yanıma geldi.Suratıma tokat atıp kolumdan tutup kaldırdı.Odasına sürüklerken diğerleri ne yapacağını bildiği için üzgün bir şekilde bakıyordu.Odasına geçtiğimizde kolumdan tuttuğu gibi fırlattı yere.Git gide sinirim artarken sakinleşmek için yumruklarını sıktım.Yerden kalktığımda tekrar tokat attı.

"Artık sana hangi cezayı vereceğimi ben bile bilmiyorum!Ne kadar bulaşık bir insansın sen!Seni bu yüzden kimse evlat edinmiyor!"

İşte şimdi sinirimn artık boynumu aştığı noktaya geldik arkadaşlar.Kendimi tutmak için uğraşmayacağım artık.Ateş saçan gözlerimi müdireye çevirdiğimde garip bir şekilde odadaki camlar patlamış müdirenin suratına girmişti.Ne olduğunu fazla anlamasamda gözüm dönmüştü artık.Tam önüne geçip gözlerine baktım.

"BİR DAHA.ASLA.BENİ.O.ODAYA.KOYMAYACAKSIN!ANLADIN MI?BU SEFER SURATINA DEĞİL BAŞKA BİR YERLERİNE SOKARIM O CAMLARI!"

ses çıkartmayınca kolunu tutup sıktığımda inledi

"Bırak kolumu vahşi.Yoksa ben sana sonra gösteririm gününü"

Onun bu haline güldüm.

"Hele bana ve diğerlerine bir daha dokunmaya çalış bak o zaman ne oluyor ben sana gösteririm.O yüzden akıllı dur yoksa o küçük beyninin alamayacağı şeyler yaparım.Neye uğradığına bile şarırsın.Anladın mi beni?"

hızla kafasını olumlu bir şekilde salladı.Elimi kolundan çekip baktığımda kolunun feci derecede yandığını gördüm.Odadan hızlıca çıkıp odama geçtim.

Olaydan bir hafta sonra...

Müdire o olaydan sonra hiçbir çocuğu dövmemişti.Bu seferde bana Nancy ve çeteside dahil kimse bulaşmıyordu.Hatta korkuyorlardı benden.Önceden sadece susup karşılık vermediğim için beni güçsüz sanıyorlardı.Umdukları gibi birisi olmadığımı anlayınca kuyrukları kıstırıp benden köşe bucak kaçar olmuşlardı.Yemekhanede yemeğimi yerken Müdire yanıma gelip

"Odama gel.Birileri seni görmek istiyor."

Diyince peçeteye ağzımı silip müdirenin peşinden gittim.Odaya girdiğimizde benim gibi kızıl ve yeşil gözleri olan orta yaşlı bir bayan ve yanında gözlüklü bir erkek çocuğu vardı.Girdiğimizi gören kadın bana bakınca ağlamaya başladı.

"K-kızım?"

Dedi sadece ama beni sesi gibi sözüyle titretmişti.Gözlerim hızla dolarken yutkundum.

"H-hayır.."

Eliminin tersiyle dolmuş gözlerimi silip tekrar baktım.Bu günün geleceğini hiç beklemiyordum aslında.Duygularım birbirine girmişti

"Ben annen Euphemia Potter.Bu da senin ikizin James Potter."

"Bunca yıldır neredeyseniz oraya geri dönün.Bırakıp gitmeden önce düşünecektin kızın olduğumu"

O da gözlerini silip müdireye döndü.

"Bizi biraz yalnız bırakır mısınız?"

Kadın yani annem kısaca 's*ktir git' dedi.Müdire gülümseyip odadan çıktı.Çıktığı gibi annem cebinden bir çubuk çıkartıp birşey mırıldandı.Sonrasında çubuğu tekrar cebine koydu.Ben şaşkınlıkla baktım sonra gerçeği hatırladım.

"AMAN TANRIM!BÜYÜ GERÇEK!SEN BÜYÜCÜYSEN BENDE BÜYÜCÜYÜM!TANRIM!"

Diyip oturduğum yerden kalkıp sevinçle dans ettiğimde ikizim olan şahıs kahkaha attı.Annemde gülümsedi.

"Biz seni isteyerek bırakmadık tatlım.Otur şuraya herşeyi anlatayım."

Hızla tekrar koltuğa oturdum.Ciddi bir ifade takınıp dinledim.

"Dediğin gibi biz büyücüyüz.James ve sen beş yaşındayken seni ölümyiyenler kaçırdı.Yıllarca seni aradık fakat bir hafta önce yaşadığına dair bilgi aldık ve nerede yaşadığını araştırdık.Sonuç işte buradayız."

James gülümseyip bana döndü.

"Jenny hadi evimize geri dönelim.Seni çok özledim."

Daha dayanamayıp sarıldım ve sarılırken ağlıyordum.Saçlarım renk değiştirdiğinde James hızla benden ayrıldı.

"Sen metamorphmagussun!"

Kaşlarımı çatıp baktığımda

"O da ne ya?"

Diyince anneme döndüm

"Eve gidince anlatırım.Koluma tutunun."

Sorgulamadan tutundum.Çekiliyormuş gibi hissettim ve gözlerimi açtığımda bir malikane'nin önündeydik.İçeri girdiğimizde babam olan kişi hızla yanımıza gelip bana sarıldı.

"Evine tekrar hoşgeldin meleğim."

'hoşbuldum' diyip yanağını öptüm.Salona geçtiğimizde üç kişi daha vardı.

"James bunlar senin arkadaşların mı?"

"Evet.Seni görmek istediklerini söyleyince eve getirdim onları"

Diyince gülümsedim.Önlerindeki koltuğa oturdum.

"Merhaba ben Jenny Euphemia.Tanıştığımıza memnun oldum beyler"