- ძ-ძმა?
- ჰო რაიყო, ძმასავით მიყვარხარ ხომ იცი არა, უმცროსი ძამიკო ხარ - ომეგას თმა საყვარლად აუჩეჩა.
- შენ არ ხარ ხო ჯანმრთელი? - სახის გამომეტყველება არ ეცვლებოდა - ძმა არა ყლე.
- სიტყვებს დაუკვირდი უზრდელო ომეგა! - გამწარება გაითამაშა ჩანიოლმა.
- შენ საერთოდ თავი ვინ გგონია, მოხვედი არსაიდან, რვა წელი მითვალთვალებდი და ახლა ძმაოო! - ისტერიულად დაიწყო სიცილი - ძმა არა ყლე! მანიაკი ხარ ჩვეულებრივი, პრასწიტუტკა (მეძავი)!
ჩანიოლმა ვეღარ მოითმინა ომეგის ყაყანი, ყბაში ხელი ჩაავლო და მაშინვე მის ტუჩებს მიეწება, ტუჩებსაც თითქოს მარწყვის გემო დაჰკრავფა... ომეგას ისეთი ნაზი ტუჩები ჰქონდა, ჩანიოლი ძლივს იკავებდა თავს რომ არ დაეკბინა ისინი.
- ჩვენ რა მართლა ძმები ვართ? - შეშინებული თვალებით შეხედა ბექიონმა.
- არა რა სისულელეა - ჩაიცინა ჩანიოლმა.
ბექიონი ალფას მუხლებზე შემოაჯდა, სახით და მუცლით მისკენ. ომეგამ ჯერ ტუჩები დაუკოცნა, შემდეგ ნელ-ნელა ყელზე გადაინაცვლა და გახურებულ კანზე ლაქების დატოვება დაიწყო.
- ასე არ შეიძლება - გრძელი თითები მწარედ დაარტყა უკანალზე, შემდეგ ნაზად მოუჭირა და ისევ ომეგის ტუჩებს დაუბრუნდა.
- ააჰჰ... - ალფის ყურთან ამოიკვნესა, თვალები მინაბა, მკერდით მის ძლიერ მკერდს მიეკრა, ხოლო ხელები მხრებზე დაალაგა.
- მოდი პატარავ - ოდნავ მოიშორა ბექიონი და ზედა გახადა, შემდეგ შარვალი და ომეგის ოდნავ (ძალიან ოდნავ) დაკუნთული სხეულის თავისი გრძელი თითებით ფერება დაიწყო.
კოცნებით ყელიდან მკერდამდე ჩავიდა, ჩანიოლი თავისი ფუმფულა ტუჩებით ომეგის ძუძუს თავებს აწვალებდა, შიგადაშიგ კოცნიდა და ენას ახმარდა. ალფის ცალი ხელი ბექიონის თმიდან ხერხემლის ზოლით უკანალს მიუყვებოდა, შემდეგ მაგრად ჩქმეტდა და იგივეს იმეორებდა.