First teenage love

Hoofdstuk 14

Het is inmiddels woensdag en ik ben alweer zo'n drie dagen thuis. Ik moet rust houden maar ik mag halve dagen naar school gaan. Aangezien ik al eens een week afwezig ben geweest was het niet aan te raden om nog eens veel afwezig te zijn op school. Vandaag ga ik dan weer voor het eerst een ochtend naar school. De afgelopen dagen heb ik veel nagedacht en geprobeerd om de puzzelstukjes die ik kwijt ben van mijn geheugen terug te halen. Na het gesprek met Nathan heb ik ook nog met Tess gepraat en heb ik oude gesprekken en foto's teruggekeken. Het gekke is dus dat er wel degelijk bewijs is wat ik heb gedaan en wat er is gebeurd in die twee weken alleen ik kan ze mij nog steeds niet herinneren. Het lijkt eerder een fictief verhaal en foto's die zijn gefotoshopt.

Om negen uur loop ik mijn eerste les binnen, Engels. Dit is de eerste keer dat ik Tess, Dan en Nathan weer zie sinds het ziekenhuis. Ze zijn blij om mij te zien en ik ga naast Tess zitten. De les begint en we kijken een film. Lekker makkelijk voor mij. Nadat het blokuur Engels voorbij is begint de les biologie. Tijdens de les krijgen we te horen dat we een biotoop moeten maken. De koppels mogen we zelf bepalen. Tess weet niet hoe gauw ze Nathan en haar van stoel moet wisselen om aan te geven dat Nathan en ik de biotoop samen moeten maken. Ik zucht. Ik snap dat haar bedoeling goed is maar ik weet nog steeds niet hoe het tussen mij en hem zit. Tijdens de les maken we voorbereidingen voor het project en spreken we af dat we vandaag en morgen er aan gaan beginnen.

Na biologie ben ik klaar met school maar de andere moeten nog twee uur. Ik heb met Nathan afgesproken dat als hij ook klaar is dat ik dan naar het park kom voor het zoeken van bladeren voor de biotoop en om foto's te maken. Ik zeg hun gedag en loop naar mijn fiets om naar huis te gaan. Als ik mijn fiets van slot af doe voel ik een harde klap op mijn achterhoofd. Ik draai me om en zie Lucy voor me staan. "Ik weet niet wat jij denkt met je aandachttrekkerij maar stop ermee" zegt ze snauwend. "Lucy ik weet niet waar je het over hebt?" zeg ik terug. "Dat weet je zeker wel en je stopt ermee. Nathan is op mij en niet op jou. Dus stoor ons niet verder" zegt ze hard. "Lucy ik weet echt niet waar jij het over hebt en laat me met rust. Ik heb geen zin in je geblèr" zeg ik zelfverzekerd terug. Goh, die klap op mijn hoofd is toch nog ergens goed voor geweest. Schijnbaar heb ik nu een 'I don't care factor' gekregen. Lucy kijkt me boos aan en loopt weg. Ik trek mijn fiets uit het rek en fiets naar huis.

Om twee uur vertrek ik van huis richting het park waar ik met Nathan heb afgesproken. Ik heb tot ik vetrok thuis wat geslapen omdat ik rust moet houden. Eenmaal in het park aangekomen staat Nathan al op me te wachten. "Hey. Zullen we beginnen?" zegt hij en ik knik. We lopen door het park en rapen van verschillende bomen bladeren op. Ook maak ik foto's van het park en de bomen als beeldmateriaal voor het project. "Ik wist niet dat je een profesionele camera had. Fotografeer je graag?" vraagt Nathan. "Vroeger wel. Nu minder" zeg ik en ga door naar het zoeken van plekken om foto's van te maken. Als we anderhalf uur verder zijn stoppen we aangezien ik merk moe te worden. We lopen naar een bankje en gaan zitten. "Heb je al iets van je geheugen terug gekregen?" zegt Nathan voorzichtig. "Nee helaas niet. Ik heb foto's bekeken en oude gesprekken terug gelezen maar het komt niet bij me binnen" zeg ik en word er een beetje sip van. Het is voor ons beide moeilijk aangezien we schijnbaar eerst iets begonnen te worden samen. Hij legt een hand op mijn been en zegt "Ik hoop dat je geheugen terug komt". Ik kijk hem aan met een blik van 'ik hoop dat ook' en ik kijk weer vooruit. 

Om half vijf kom ik terug thuis en ruik ik dat mijn moeder al aan het koken is. Ik loop naar binnen en samen praten we over hoe de dag is gegaan. Om half zes zitten we samen met mijn vader aan tafel te genieten van een heerlijke quiche. "Em, we weten dat je de laatste tijd veel hebt meegemaakt maar mama en ik moeten volgende week voor vijf dagen weg voor werk. Red je dat wel?" vraagt mijn vader en kijkt lichtelijk bezorgd. "Jawel hoor. Dat ik de laatste twee weken niet meer kan herinneren betekend niet dat ik invalide ben" zeg ik met een lollige toon zodat hij ziet dat hij geen zorgen hoeft te maken. Ik zie ze beiden opgelucht kijken. Opgelucht dat hun dochter in orde is na die twee ongelukken.

Na het eten kijk ik nog wat Netflix en pak ik mijn tas in voor morgen. Ik kijk nog even naar wat appjes van Tess en kies ervoor om vroeg te gaan slapen. De oude Emily ben ik nog helemaal niet en deze dag was toch wel vermoeiend.