First teenage love

Hoofdstuk 40

Het weekend gaat traag voorbij. Na de ruzie tussen mij en Nathan heb ik niks meer van hem gehoord. Tess daarentegen heeft me vaak geprobeerd te bereiken maar ik negeer haar. Ze stond aan Nathans kan en ze denkt waarschijnlijk net zo als hem. Ik heb geen zin in gezeik aan mijn hoofd. De bezorgdheid over mam en mijn examenstress is al meer dan genoeg. 

Ik zit aan mijn bureau wiskunde te leren. Wie in godsnaam heeft zich bedacht dat de stelling van Pythagoras belangrijk is voor een examen?! Ik bedoel ik ga het nooit meer gebruiken als ik klaar ben met school. Zuchtend maak ik de oefenopgaven. Als ik de duizendste papierprop door mijn kamer gooi omdat de berekening weer niet klopte komt mam binnen lopen. "Hey lieverd. Druk aan de studie?" vraagt ze en ze gaat op mijn bed zitten. "Helaas wel" zeg ik en draai me om naar haar. "Lieverd ik heb met Charlotte gesproken. Ze vertelde me dat Nathan nogal.... humeurig was thuisgekomen en jouw naam kwam er in voor" vertelt ze. Ik wijk mijn blik van haar af. Nee. Ik heb hier geen zin in. "Wil je me vertellen wat er is gebeurd?" vraagt ze. Ik blijf stil. Als ze na een paar minuten nog geen antwoord heeft zegt ze "Je hoeft ook niet perse het te zeggen als je dat niet wilt. Ik hoop alleen niet dat het iets met mij te maken heeft." zegt ze en kijkt me lief maar ook bezorgd aan. "Nee mam het heeft niks met jou te maken. Het is gewoon... ik weet niet" antwoord ik haar in de hoop haar gerust te stellen. Mam staat op en geeft me een knuffel. "Het is goed hoor. Jullie komen er vast wel uit" zegt ze. Ze geeft me nog een kus op mijn haar en verlaat mijn kamer.

Schijnbaar heeft ze ook mijn concentratie meegenomen want leren zit er niet meer in voor vandaag. Ik sla mijn boeken dicht en zet muziek op. Ik laat mijn gedachtes de vrije loop gaan. Ik weet niet of Nathan en ik hier wel uit komen. Hij heeft niks meer van zich laten horen en ik vind dat hij de eerste stap moet zetten.

Volgende dag

Het is negen uur in de ochtend en ik zit al het klaslokaal. Langzamerhand druppelen er nieuwe mensen binnen. Tess doet aanstalten om naast me te komen zitten maar ik laat merken dat niet te willen. Uiteindelijk zit ik alleen voor de hele les. Vreemd genoeg is Nathan er niet. Zolang hij niks van zich laat horen blijf ik boos en boeit het me niet wat de reden is dat hij niet op school is. 

Als het pauze is zucht ik. Van mij hoeven er geen pauzes in een schooldag. Dan kan ik snel mijn lessen volgen en terug naar huis gaan. Ik stop wat boeken in mijn kluisje als opeens hard mijn kluisje wordt dicht gegooid. Het is Lucy. Joehoe. NOT. Ze hebben haar schijnbaar niet van school kunnen sturen wat ik toch wel jammer vind. "Oh is de loser eenzaam" zegt ze met een zielig stemmetje. Ik adem diep in en uit. Dit keer ga ik er alles aan doen om haar niet in elkaar te slaan.  "Niks te zeggen? Zou ik ook hebben als mijn vriendje los was gegaan met een ander in de club" zegt ze vals. W-wat? Nathan zou zo iets nooit doen. Mijn ogen vallen naar de grond net als alle hoop. "Ik zei je toch dat jij toch niks voor hem was. Fijne dag nog loser" zegt ze uitdagend en loopt weg. Ik zak tegen de kluisjes aan op de grond. Alsof er sluizen open gaan komen alle tranen eruit. Waarom zou Nathan dit doen. We hadden toch nog steeds wat? Ik blijf huilend tegen de kluisjes aanzitten. Opeens voel ik een hand op m'n schouder. Ik haal mijn handen voor mijn gezicht weg en zie Tess voor me met een lieve lach en medelevende blik. Ze neemt me in een omhelzing en zegt "Sorry Em, ik had je beter moeten begrijpen en aan jouw kant moeten staan". Ik sla nu ook mijn armen om haar heen en blijf huilen. "Em, wat is er aan de hand?" vraagt ze bezorgd als ze merkt dat ik niet huil om haar. "N-nathan...v-v-vreemdgaan...Lucy" is het enigste wat ik eruit krijg. Tess kijkt me geschokt aan en zegt zacht "Wat?!". Als ik rustiger ben leg ik haar alles uit. Tess haar woede wordt met de minuut meer en als ik ben uitgepraat stormt ze weg. En ik. Ik blijf alleen achter in de gang. Een beetje opgelucht maar vooral gebroken.