First teenage love

Hoofdstuk 23

Het is ondertussen half november en de proefwerkweek gaat over een paar dagen beginnen. Het is zaterdag en voor de zoveelste keer de laatste tijd heb ik me opgesloten in mijn kamer om te leren voor de proefwerkweek. Ik heb Nathan en de rest niet veel meer gezien behalve school en baal hier enorm van. Het probleem is alleen dat ik goede punten wil halen vanwege de examens die over een paar maanden komen. Door de blauwe week zit ik al een week thuis om te leren. Mijn kamer is een grote bende en het lijkt alsof er een bom is ontploft aan pennen, papier en boeken. Ik leef al dagen in dezelfde kleding maar alles kan mij niks schelen. Ik ben volledig gefocust op al die vakken waarvan ik de lesstof in mijn hoofd aan het stampen ben en niks boeit me verder. Ondanks mijn volledige zelfs-isolatie en complete dagen leren stress ik nog steeds enorm voor die acht toetsen. 

Het is twee uur in de middag als iemand op mijn deur klopt. Ik heb mijn ouders gezegd dat ze me niet mogen storen en ik vanzelf wel naar onder kom om te eten. "Ik zei toch dat je me niet moest storen!" roep ik terwijl ik geconcentreerd bezig ben met het oefenen van een wiskunde formule. "Dus ik mag je ook niet storen?" zegt Nathan onschuldig en dus blijkbaar degene was die klopte. "Oh hey" zeg ik en Nathan drukt een kus op mijn lippen. "Ik hoorde zo weinig van je dus ik dacht dat ik maar even moest komen kijken" zegt hij terwijl hij een pluk haar achter mijn oor schuift. "Dat is lief van je maar het gaat hier goed" zeg ik en draai weg naar mijn leerwerk. "Zeker? Je kamer lijkt wel op een ontplofte Chernobyl en je ziet eruit alsof jij midden in de ontploffing hebt gezeten" zegt Nathan half grappend maar ook lichtelijk bezorgd. "Nee het is echt goed. Moet jij ook niet leren?" vraag ik hem in de hoop het gesprek af te ronden. "Ik had besloten dat ik voor vandaag even genoeg had geleerd. Ben al dagen bezig dus neem even een beetje rust" zegt hij. "Jij kunt dat denk ik ook wel gebruiken als ik het zo zie" vervolgt hij zijn zin. Hij komt achter me staan en buigt over me heen naar het leerwerk op mijn bureau. "Nee ik kan geen pauze nemen. Ik heb nog veel te doen vandaag" zeg ik gespannen en probeer verder te kijken naar de formule. "Em, het is niet goed om non-stop te leren. Neem even rust" zegt Nathan met een bezorgde toon. "Nee het gaat wel. Kun je asjeblieft gaan ik moet verder leren" vraag ik gespannen. Nathan kijkt bezorgd richting mij en pakt me bij mijn middel op en sleept me naar het midden van mijn kamer. "Nathan wat doe je? Ik moet verder leren!" roep ik en probeer me uit zijn grip te krijgen. Nathan trekt me dicht tegen me aan en laat me niet los. Ik blijf tegenstribbelen om terug te kunnen naar mijn leerwerk maar het lukt niet. Nathan pakt mijn armen vast en kijkt me doordringend aan. "Em het zijn MAAR toetsen" zegt Nathan en hij kijkt recht in mijn ogen alsof hij zo door mijn muur van spanning kan heen breken. "Em, kijk me recht in mijn ogen aan en zeg dat ik me nergens over hoef zorgen te maken" vervolgt Nathan bezorgd. "Er is niks zorgelijks aan de hand" zeg ik gespannen en lichtelijk stamelend kijk ik hem aan. Hij laat me los maar voor ik mij kan omdraaien zegt hij "Em, ik wil niet dat er iets met je gebeurt. Ik zie dat het niet goed met je gaat". Hij kijkt me doordringend aan en ik kan niet ontsnappen aan zijn blik. Ik breek en laat alle spanningen eruit en begin te huilen. Nathan trekt me in een knuffel en probeert me te sussen. "Ik moet nog alle formules leren... en... en... aspecten van de middeleeuwen...en...en de drie hoofdstukken van bio... en...en" ratel en snik ik door. Nathan aait over mijn hoofd en neemt mijn gezicht tussen zijn handen en zegt "Em, je bent een van de beste leerlingen. Je bent verder dan je denkt. Doe eens rustig". Opeens flits de stapel leerwerk door mij heen en begin ik weer hysterisch te huilen en probeer uit zijn greep te komen. Nathan blijft me stevig vasthouden en laat zichzelf en mij naar onder zakken. Ik lig in zijn stevig houding tegen hem aan op de grond en na minuten die wel uren leken te duren werd ik eindelijk rustig. Zo rustig dat ik in slaap viel.

Ik open mijn ogen en zie dat ik in bed lig. Ik ga rechtop zitten maar zie Nathan nergens. Wel zie ik dat mijn kamer geen ontploffing meer is. Alles is opgeruimd. Opeens komt Nathan binnen lopen met een dienblad waar fruit en thee op staat. "Hey je bent wakker" zegt hij en zet zichzelf met het dienblad naast mij neer. "Hoe lang heb ik geslapen?" vraag ik hem dromerig. "Het is nu bijna kwart over zes" antwoord hij. "Wat?! Ik moet" zeg ik maar Nathan onderbreekt me. "Jij moet helemaal niks. Jij gaat vandaag niks meer doen. Ik begreep van je ouders dat je nauwelijks meer rust hebt genomen en je alleen voor avondeten snel naar onder kwam. Ik blijf de rest van het weekend bij jou om je te helpen. Em, blijf asjeblieft nu rustig oké?". Ik zucht en laat me achterover vallen en kijk van Nathan naar het plafond. Ik ga weer recht op zitten en zeg zuchtend "oké". "Goed dan. Hier eet en drink dit op" zegt hij en stopt een aardbei in mijn mond en geeft me een kus.