First teenage love

Hoofdstuk 29

Vandaag is de dag van het recital. Ik ben enorm nerveus en gespannen. Ik heb nog nooit eerder meegedaan aan een recital nog een wedstrijd. De afgelopen week heb ik heel veel geoefend samen met Evan. Evan en Ilias zijn beiden er van overtuigd dat ik de muziekschool perfect vertegenwoordigd maar zoals altijd twijfel ik erg aan mezelf. Ben ik echt wel zo goed? Misschien vergeet ik straks een gedeelte of raak ik de verkeerde noten. Nathan en Evan proberen me gerust te stellen. Met hen zijn mijn ouders, die van hun en Ilias er om mij te supporten. 

Het is nog een paar minuten voor ik op moet. Evan en Ilias zijn bij me backstage, de rest zit al in het publiek. Ik heb al even gekeken en de zaal is behoorlijk vol. Zuchtend leun ik tegen de muur aan en frutsel ik wat aan mijn lint wat om mijn donkerblauwe jurk zit. Op dit moment vraag ik me af wat me bezielde om ja te zeggen op dit alles. Mijn gedachte worden verstoord door Evan die me een knuffel geeft. "Het komt goed. Niet stressen" zegt hij. "Is het zo goed te zien?" vraag ik. "Onthoud wat ik heb gezegd. Focus je op je spel. Doe alsof je weer bij ons in de woonkamer bent" stelt Evan me gerust. "Maar wat als ik iets vergeet of" zeg ik maar Ilias onderbreekt me. "Je zal het perfect doen. Je hebt me nog nooit teleurgesteld en me alleen maar verwondert. Het zal goed komen" bemoedigt hij. "De volgende kandidaat is pianiste Emily Scott en zij vertegenwoordigt muziekacademie Art4Music" wordt omgeroepen door de presentator. Ik loop het podium op en ga zitten. Ik adem nog eens diep in en uit en leg mijn vingers op de toetsen. Oké daar gaatie dan.

Het spelen van het stuk ging me goed af. Alles is zonder enige fout in een keer gelukt. Ik kon na een paar minuten net doen alsof ik inderdaad in de woonkamer zat te spelen en iedereen om me heen vergat. Na tien minuten sla ik het laatste akkoord aan. Ik sta op en buig voor het publiek dat hard klapt. Mam en Nathan hoor ik heel hard juichen. Ik loop backstage waar ik in een groepsknuffel van Evan en Ilias beland. "Je hebt het super gedaan!" zegt Evan blij. "Jij was perfect!" zegt Ilias trots. Zodra ik uit de groepsknuffel kom wordt ik opnieuw in een knuffel genomen. Het is Nathan die schijnbaar niet kon wachten tot de recital afgelopen is. "Ik ben zo trots op je! Je was geweldig. Gewoon perfect!" zegt hij en zodra we uit de knuffel komen geeft hij me een kus. "Ik moet nu weer terug maar we gaan dit sowieso vieren!" zegt hij en loopt terug naar de zaal.

Na een uur zijn alle kandidaten geweest en heeft de jury alle cijfers bij elkaar. Samen met tien andere super getalenteerde mensen sta ik op het podium. De uitslag wordt van laagste cijfer tot hoogste cijfer gegeven. Voor ik het weet behoor ik tot de laatste drie. DE LAATSTE DRIE?! Hoe dan? Opnieuw valt er een uitslag maar niet voor mij. Het spant nu om mij en een jongen die ook mee deed op de piano. "Met een 9,2 en hierbij op tweede plek gekomen is.......Jonathan Clark!" roept de vrouw van de Jury. Het publiek in de zaal klapt en Jonathan neemt zijn prijs in ontvangst. Ho wacht even betekent dit dat? "De eerste prijs is voor Emily Scott met een 9,5, gefeliciteerd!" roept de vrouw van de jury. O my god. Hoe dan? Ik ontvang de prijs en er knalt confetti de lucht in. Ik laat een gil van enthousiasme en maak een sprongetje van blijdschap. Evan en Ilias komen het podium op en feliciteren me beide en geven me een knuffel.

Na het hele gebeuren rondom de uitslag sluit ik eindelijk aan bij mijn ouders, Charlotte en Chris en Nathan.  Een voor een knuffelen ze en feliciteren ze me. "Jij bent de meest talentvolste persoon die ik ken. Je was prachtig!" zegt Nathan en hij zoent me. Ik zoen hem terug en blijf hangen in zijn knuffel. "Zullen we dit vieren met ergens lekker te gaan uit eten?" vraagt mam. Iedereen vind dit een super idee en samen lopen we het gebouw uit waar ik mijn eerste recital gewoon ook nog gewonnen heb!