First teenage love

Hoofdstuk 27

Ik draai mij terug om naar Evan en vraag "Hoe bedoel je?". Evan zucht even en zegt "Zoals je ziet is mijn hand gebroken. Ik kan hem nu voor een tijd niet gebruiken en ik heb over twee weken een recital waarin ik onze muziekschool vertegenwoordig. Ik kan nu niet spelen en vroeg me af of jij in mijn plaats wilde deelnemen". Ik kijk Evan ongelovig en met grote ogen aan. Dit kan niet. Ik kan dit niet doen. Hij is veel beter en op een hoger niveau dan ik. "E-evan ik weet niet of" stamel ik maar Evan onderbreekt me. "Zeg niet dat je niet weet of je goed genoeg bent. Jij bent enorm goed. Als ik er niet zeker van was zou ik je nu niet vragen" zegt hij volwaardig. Ik zucht en kijk hem aan. Moet ik het dan toch maar doen? Misschien moet ik meer in mezelf geloven. "Oké dan. Maar ik wil wel jouw ondersteuning tijdens de lessen hiervoor" zeg ik. "Komt helemaal in orde. Bedankt Emily" zegt Evan opgelucht.

Volgende dag

Ik zit aan mijn bureau te leren voor de eerste toetsen die ik morgen heb, Engels en biologie. Enorm gefocust ben ik niet op mijn leerwerk na wat er gisteravond is gebeurt. De beelden spoken soms nog door mijn hoofd hoe Evan tegen de muur wordt aangedrukt en de klappen opvangt van die jongens. Ik ben bezig met het oefenen van de grammatica als mijn telefoon afgaat. Het is Nathan die wilt facetimen. Waarom ook niet, veel leren wordt het toch niet meer. Ik pak mijn telefoon en neem op. "Hey!" zeg ik. "Hey Em" zegt hij terug. "Weer met je neus in de boeken?" vervolgt hij. "Ja moet het toch proberen met die toetsen van morgen" antwoord ik terug. "Ja snap je. Ik krijg niks in mijn hoofd nu door gisteravond" zegt hij zuchtend. "Gaat het wel?" vraag ik lichtelijk bezorgd. "Jawel hoor. Gewoon wat pijn en moe, meer niet" geeft hij toe. "Oké dan. Waarom bel je trouwens?" vraag ik hem. "Gewoon om te checken hoe het met je gaat en om je wat te vragen." antwoord hij. "Oh wat wilde je dan vragen?" zeg ik semi-nieuwsgierig. "Nou het is bijna kerst en mijn ouders houden kerst altijd best groot. Ik vroeg me af of je met kerst hier ook wilde komen aangezien je nu soort van ook bij ons hoort" legt Nathan een beetje onzeker uit. Wat is hij toch schattig als hij onzeker is over deze dingen. "Oh Nath dat lijkt me heel leuk. Ik zal aan mijn ouders vragen of het kan" zeg ik blij. Nathan kijkt opgelucht en een lach komt op zijn gezicht. "Maar ik laat je nu wel verder leren voordat ik straks de schuld krijg van jouw onvoldoende" lacht hij. "Ha ha je weet dat ik dat niet zou doen. Maar is goed. Love you" zeg ik lachend terug. "Love you too" zegt hij met een knipoog en de verbinding verbreekt.

Het is inmiddels etenstijd en ik zit aan tafel met mijn ouders. We praten over wat er gisteravond is gebeurt. Pap en mam schrikken ervan maar zijn blij dat Nathan mij zo goed heeft beschermd. "Oh ja mam pap, Nathan heeft me nog iets gevraagd" onderbreek ik. "Nee Em we laten je nog niet trouwen" grapt pap. Mam schiet in de lag en ik kijk hem droog aan met zo'n 'meen je dit nou' blik. "Grappig pap maar nee. Nathan vroeg mij of ik bij hun kwam met kerst" zeg ik. Pap en mam kijken elkaar en mij aan. "Lieverd we snappen dat je dat een leuk idee lijkt maar je weet dat we met kerst langs familie gaan en daar hebben we alle dagen voor nodig" legt mam uit. "Ja maar mam kom op please. Ik kan altijd nog langs familie gaan. Dit is mijn eerste kerst samen met Nathan" opper ik. "Em je hebt je moeder gehoord" zegt pap vastbesloten. Dit kunnen ze niet maken. Elke keer moet ik hier maar alleen achterblijven als hun weg moeten, maar als ik eens ergens naartoe wil gaat het weer niet. "Dit is niet eerlijk! Jullie zijn altijd weg voor werk en dat moet ik maar slikken. Jullie laten mij hier alleen achter en de enigste die er dan voor me is, is Nathan. En nu wil ik ook eens weg en mag het niet. Stelletje hypocrieten dat jullie zijn!" schreeuw ik uit. Ik sta op en loop van tafel weg. "Emily nu terugkomen of je hebt een groot probleem!" roept pap. Ik loop stug door de kamer uit naar boven naar mijn slaapkamer en sla hard de deur dicht en doe 'm op slot. Ik heb een slot op mijn deur maar gebruik hem nooit omdat mam dat niet prettig vind. Het kan me nu niks boeien wat zij wel of niet prettig vind. Ik plof op bed neer en barst in huilen uit. Ik huil wat wel voelt als uren als ik na een tijdje zo moe ben dat ik in slaap val.