First teenage love

Hoofdstuk 37

We zijn een aantal dagen verder, 31 december om precies te zijn. Mam is gisteren op intake geweest in het ziekenhuis. Volgende week gaan ze onderzoek doen om te kijken of ze daadwerkelijk borstkanker heeft. De spanning hierover is wel degelijk aanwezig dus feestelijk het jaar uit zal het niet worden. Alhoewel. Het zal niet zo feestelijk worden als vorig jaar maar we hebben toch een klein feestje vanavond. Nathan, Tess en Dan komen met hun ouders en broers naar mijn huis toe. Zo gaan we gezamenlijk het nieuwe jaar in. Iets wat ik toch wel fijn vind.

Op dit moment is het begin middag en ben ik druk bezig samen met mam en pap. We zijn de hapjes aan het klaar maken voor vanavond en mam is ook bezig voor het avondeten. Als ik de laatste wraps rol en in stukjes snijdt komt pap bij me staan. "We zijn echt trots op je hoe je alles doet, Em" zegt hij en legt een hand op mijn schouder. Sinds het ene gesprek is pap meer met me gaan praten. Het is raar want normaal liet hij mam alle gesprekken voeren. Je merkt dat het nieuws ook voor hem zwaar valt. Ik leun tegen hem aan en laat een zucht. Ondanks dat het een grote rol in ons leven nu speelt probeer ik er niet constant aan te denken. Ik wikkel de laatste hapjes in folie en geef aan dat ik naar mijn slaapkamer ga.

Om acht uur gaat de bel en is Nathan met zijn familie de eerste gasten. Bij binnenkomst knuffelen ze mij alle vier en Nathan blijft me liefdevol vasthouden met een arm achter mijn rug. Ze weten wat er gaande is en vinden het heel erg voor mij en m'n ouders. Ze leven heel erg mee en hebben aangegeven er altijd te zijn voor ons. Ik ga met Nathan naar de keuken en geef hem een glaasje champagne waarvan ik er zelf ook een pak. "Gaat het wel met je?" vraagt hij als ik hem het glas overhandig. Ik leun tegen hem aan en zeg "Jawel. Maar het overschaduwt alles en elke dag. Ik zou willen dat dit een nachtmerrie was". Nathan tilt mijn kin omhoog en geeft me een kus. "Het kom goed, Em" zegt hij bemoedigend. Als we naar de woonkamer lopen en ik de helft van mijn champagne al op heb gaat de bel weer. Ik loop naar de voordeur en daar staan Tess en Dan met hun families. Ik laat ze binnen en begroet ze allemaal. Ik leid ze mee naar de woonkamer waar de ouders zich al meteen in een gesprek werpen. Tess hangt een arm om me heen en zegt "Wij gaan vanavond een fantastische avond hebben". Tess vond het haar plicht als beste vriendin om me ook blij te maken in deze moeilijke tijd. Ik zucht maar laat toch een lachje zien omdat ik weet dat ze het goed bedoeld.

De avond verstrijkt verder. Ouders en broers zitten op de bank typische volwassenen gesprekken te voeren. En Nathan, Tess, Dan en ik zijn buiten naar het vuurwerk aan het kijken. Als er een paar huizen verder op weer een grote knal te horen is krimp ik weer helemaal in elkaar. Begrijp me niet verkeerd. Ik vind vuurwerk iets magisch hebben als het gaat om vuurpijlen. Maar die enorme knallers waarvan je denkt dat er een oorlog gaande is vind ik totaal niks. Nathan houdt me stevig vast terwijl we naar de lucht blijven kijken.

Als het bijna twaalf uur is zijn ook de ouders en broers buiten. Inmiddels ben ik ,net zoals wel meerdere mensen hier, licht in m'n hoofd van de champagne. Ik heb er denk ik al drie of vier op. "Tien, negen, acht, zeven, zes, vijf, vier, drie, twee, een GELUKKIG NIEUWJAAR!" schreeuwt iedereen. Iedereen omhelst elkaar en Nathan geeft me een lange zoen. "Gelukkig nieuwjaar schat" zegt hij en ik zeg hetzelfde terug. Het jaar is afgesloten en een nieuwe is begonnen. Het jaar waar in mam hopelijk beter wordt en ik eindelijk school vaarwel kan zeggen.