Love Code (SHS Series #1) UNDER REVISION

29

Chapter 29

"If he can see you, I know he will be proud to you"

"Uy, alam mo ba paborito ni Jaist yan" sabi ni cullen habang nakatingin sa hawak kong kiwi.

"My father is a retired pilot, from Fly Philippines"

"Kaye, My own Sky"

"Why? do I look like you father too?"

Ngayon lang sumagi sa isip ko ang lahat ng  iyon, ang halos pagkakapareho nila. Ang mga bagay na gusto niya, na gusto rin ni papa. Ang mga senyales, ang mga bagay na akala ko'y imposible.

Kapatid ba talaga kita? Pero bakit?, paano? Jaist?! Ano ba talaga?! Naguguluhan na ako nasasaktan ako. Please, ayoko nang dagdagan pa lahat ng ito.

"All this time, kilala na pala namin" biglang sabi ni Mama, lumingon ako sakanya.

"Tita, bakit po kayo nandito?" Tanong ni Jaist, napangiwi naman si Mama.

"Stop calling me like that!" Sagot ni Mama, hinawakan  ko siya.

"Don't shout, Ma'am" sabi nung Mama ni Jaist.

"Why wouldn't I?"

"Don't forget that you still in my house so lower your voice, my son asking you in a nice way" seryosong sagot ng Mama ni Jaist, sarkastikong tumawa si Mama.

Lumapit saakin si Jaist, pero hinatak ako ni Mama palayo sakanya. Shock parin ako sa nalalaman ko, parang ayokong tanggapin.

Tamang sabihin na, hindi ko kayang tanggapin.

"A-amber" nabasag ang boses ni Jaist, na mas lalong kinasakit ng damdamin ko.

Hindi ko siya matignan, ayokong isipin na kapatid ko nga siya. Hindi ko kaya, ayokong isipin nasasaktan ako.

"Let's go, Amber" hinatak na ako ni Mama, pero hinabol ni Jaist ang kanang kamay ko.

"Can we talk? I'm confused. How did you know our mansion? Why are you here? Why tita's mad at me?" I swallowed hard, I can't find word to answer him.

"Starting today, huwag mo nang kakausapin ang anak ko. My ghad!" Sagot ni Mama sakanya "You Amber, break up with him" baling ni Mama, kumunot ang noo ni Jaist.

"W-why tita?" Tanong ni Jaist, pero hinila na ako ni Mama paalis.

"Girlfriend nga 'yon ni sir Jaist" narinig ko pa ang bulungan ng guard at ng maid.

Pag uwi sa bahay ay tulala parin ako at hindi ko alam kung anong gagawin o sasabihin ko.

"Don't talk to him anymore" Utos yon mula kay Mama pero hindi ako nagsasalita.

"My ghad! All this time, kilala na pala natin" saka siya umakyat sa kwarto niya.

Naiwan ako sa sala na nakatingin sa painting ni Papa, nangingilid ang luha.

Pa, totoo ba? B-bakit hindi kayang tanggapin ng utak ko? Bakit sobrang sakit? Pa bakit? I love him so much, pa. I really love him so much, why I'm experiencing this kind of scenario?