ABİLERİM

27.Bölüm

Sabah uyandığımda yanımda bella yoktu onun yerine bi kağıt parçası vardı hemen elime alıp okumaya başladım.

'Kızın benim elimde ve ben onu senin gözlerinin önünde öldüreceğim.'

Kimdi bu?hemen yataktan kalkıp koşarak aşağı indim.

"BABAAA."diye bağırdım hepsi ayağa kalkmıştı.
Babam "Noldu kızım?"diye sordu bende "Baba bellayı kaçırmışlar."dedim hepsi birden "Neee?!"diyince elimdeki kağıdı onlara verdim.

annem "Kim?nasıl kaçırdı?"diye sordu ellerimi saçlarımın arasından geçirdim ve "Bilmiyorum anne biliyorum kızım yok."diyip ağlamaya başladım.

Su yengem ve annem yanıma geldi "Sakin ol kızım bulacağız torunumuzu."dedi bende "Abi,baba kızımı bana bulun."dedim ağlayarak.

Araf abim yanıma geldi ve "Bulucam güzelim tamam mı?ağlama."diyip anlımı öptü.

"Yenge s-savaşı ara çabuk."dedim kafasını sallayıp yukarı gitti.
ağlıyrodum,bağıra bağıra...

Annem bana sarıldı "Kızım lütfen sakin ol bulacaklar bellayı.."dedi.

Abimler gitmişti bile su yenge yanıma geldi ve "Birazdan burda olur."dedi ve "Ceren dünya'ya bi bardak su getir."dedi oda mutfağa gitti.

Suyu verince elime alıp içmeye çalıştım ama elim titiyrodu annem bardağı tutup içirdi..

"Anne kızım nerde?bana kızımı getirin."dedim annem bana sarıldı ve "Gelicek yavrum dayan gelecek."dedi.
sakinleştirmeye çalışıyordu ama ben daha çok ağlıyordum..

Kapı çalınca yengem koşarak gitti...
içeri savaş geldi "Dünya...Noldu?"diyince ben daha çok ağladım.

Gelip bana sarıldı "Savaş kızımızı bul..lütfen onu bana getir."dedim ağlayarak sesim kesik kesik geliyordu.
Savaş saçımı öpüp "Bulacağım kızımızı merak etme."dedi beni kendinden ayırdı ve eliyle göz yaşlarını sildi ve gözlerimden öptü.
"Ağlama kızımızı bulucam."dedi bende kafamı salladım sadece..

Savaş gitti,abimler,babam herkes gitti ama haber yoktu nerdeyse gece yarısı olmuştu ve benim kızım ortada yoktu. Ecem abla,pelin abla,gece ve su yenge hep yanımdaydı...

Gece "Dünya canım biraz yemek yesen."dedi ruhsuzca ona bakıp "Canım bişey istemiyor."dedim. 

Ecem abla "Canım lütfen bi lokma ye hadi."dedi bende "İstemiyorum dedim!kızım yok benim o olmadan ağzıma bi lokma dahi sokmam."dedim.

Pelin abla yanıma geldi "Tamam canım sakin ol."dedi Birşey demedim.
Zil çalınca hemen ayağa kalktım ve koşarak aşağı indim.

Kapıyı açtım savaş,abimler hepsi durgunca bana bakıyordu.
"Noldu?Kızım nerde?"diye sordum.

Babam "Kızım içeri geçelim."dedi sadece kafamı sallayıp içeri girdim.

Babamlar oturunca "Eee bella nerde?"diye sordum.
Ömer abim "Dünya bak güzelim birşey söyleyeceğiz ama sakin ol tamammı?"dedi.

"Ne oldu?kızım nerde?bulamadınız mı?"diye sordum telaşla nerdeydi benim prensesim..

Savaş yanıma gelip "Güzelim sakin ol."dedi gözleri dolmuştu bile kötü birşey oldu kötü birşey oldu...

Araf abim "Bellayı bulduk fakat.."dedi
"Fakat ne?abi söylesene?"dedim.

Babam "Depoya gittiğimizde...depoda yangın vardı söndürdük içeri girdik bellayı bulmuştuk fakat....kızım bellayı kaybettik..."dedi başımdan aşağı kaynar sular dökülmüştü.

Ne yani benim küçük prensesim öldü mü?hayır hayır olamaz.

"Hayır...hayır  hayır olamaz ölmedi o ölmedi yalan söylüyorsunuz ölmedi."dedim 

Savaş "Güzelim bak bana bak kızımız melek oldu."dedi
bende "Ölmedi benim kızım Hayır BENİM KIZIM ÖLMEDİ.!SİZ BANA YALAN SÖYLÜYORSUNUZ ÖLMEDİ BENİM KIZIM YAŞIYOR."diye bağırdım.

"Savaş savaş kızımızı bul bana nolur lütfen kızımızı bul bana getir nolur."diyordum ağlayarak.
Savaş bana sarıldı ve "Özür dilerim...özür dilerim yetişemedim."dedi.

Onu kendimden ittim ve "Ölmedi benim kızım anlıyor musunuz ölmedi."dedim.

Polat abim "Güzelim lütfen yapma böyle.."dedi bende "Abi benim kızım yaşıyor...hissediyorum ben yaşıyor."dedim.

Burak abim "Kardeşim onu kaybettik."dedi

"HAYIR!HAYIR!KAYBETMEDİK O YAŞIYOR YAŞIYOR...YALAN SÖYLÜYORSUNUZ."diye bağırıp koşarak evden çıktım arkamdan bağırıyorlardı ama umursamadan evden koşarak kaçtım....

Çukruma gelmiştim yere oturdum ve bağırarak bağıra ağlamaya başladım.
"Benim kızım ölmedi...yaşıyor gelicek bana gelicek....hissediyorum yaşıyor."dedim ama ağlamaya devam ediyordum.

Aşağı baktım ya kızım öldüyse?
Hayır kızım ölmedi yaşıyor...

"Dünya."diye biri seslenince arkamı dönmemle bana üzgünce bakan emirle karşılaştım bunun burda ne işi var.

"Ne istiyorsun benden?!"dedim.
"Sadece seni merak ettim..."dedi
bende "Etme beni merak git artık."dedim.

"Dünya kızın yaşıyor."dedi bende "Nee?!"diye bağırdım.

"Bak bellayı ben ve kaan kaçırdık bize yardım edende cerendi."dedi yanına gidip suratına tokadı geçirdim.

"Sen nasıl bi şerefsizsin?!Küçük bi kıza nasıl kıydınız.?!"diye bağırdım oda "Özür dilerim."dedi

"Özür dilemekle geçmiyor."dedim oda"Hayatından çıkıcam hep mutlu ol."diyip gitti.

Hemen eve doğru koşmaya başladım kızım yaşıyordu...ben demiştim ölmedi diye....
Yola gelince hiç bakmadan koşarak geçiyordum ki arabanın korna sesini duymasıyla oraya dönmemle havalanmam bir oldu....

Yere düştüğümde vücudumda dayanılmaz bi ağrı vardı...
Gözlerim benden bağımsız karanlığa gömülüyordu....
"K-kızım-"dememe kalmadan bedenim o karanlığa esir olmuştu....

Bölüm Sonu....