ABİLERİM

29.Bölüm

Ama bu nasıl olur kızım yaşıyordu ama elini tuttuğu adam sinir kat sayım artırmıştı yanına gidip yumruğu suratına geçirdim.

"Sen nasıl benim kızımı kaçırırsın lan!"diye bağırdım.

Emir "Ben kaçırmadım kaan kaçırdı ve bize yardım edende ceren'di."demesiyle emre abi "Ceren cidden böyle birşey yaptın mı?"diye sordu sanki sesinde sen yapmamış ol gibiydi.

Ceren "Bak emre ben nasıl desem aslında öyle değil."diyince emre sinirle "Ne diyeceksin ha nee!Defol git burdan.!En kısa sürede boşanıyoruz.!"dedi .

Ceren "Emre lütfen yapma ben sensiz naparım."dedi ağlıyordu.
"Daha önce bensiz nasıl yapıyorsan şimdi de yaparsın."dedi haklı.

Yere çöküp kızıma sarıldım sım sıkı.
"Kızım."dedim oda "Baba ben iyiyim korkma artık hem annem nerde.?"diyince ne diyecektim şimdi.

"Anne biraz hasta bitanem tamammı?"dedim oda "Tamam baba."dedi gülümsedim yaşıyordu kızımda sevdiğim kadında yanımdaydı artık....

Emir yanıma geldi ve "Savaş sana birşey söylemek istiyorum."dedi kızımı kucağıma alarak ayağa kalktım bella zaten kollarını boynuma sarmış kafasını gömmüştü...

"Ne var?"dedim oda "Ben belki dünya'yı mutlu edemedim onu üzdüm hatta çok üzdüm....o beni o halimle seven tek kişiydi ben değerini bilemedim ama sen onu çok seviyorsun bu belli...sadece mutlu olun benimle çok güzel anıları olmadı ama sizinle olsun ve ona çok iyi bak....ha bu arada kaanda ******ormanındaki depoda."diyip gitti.

Dediklerini düşündüm evet doğruydu o doğru düzgün mutlu bile olamamıştı ama artık hep mutlu olacaktı.

Kucağımdaki kızıma daha sıkı sarıldım ve cennet kokusunu içime çektim.....

Artık mutlu olacaktık....

Dünyadan....

Nerdeydim ben?neresi burası?

"Benimle mi geliceksin? yoksa onların yanına mı gideceksin?"denen sese çevirdim kafamı.

karşımda benim küçüklüğüm vardı.
"Ben bilmiyorum."dedim oda gülümsedi.
"Bence onların yanına gitmesin onlar seni çok seviyor."dedi
"Peki sen ne olacaksın?"diye sordum.
Oda "Ben hep burdayım sen elbet benimle geliceksin ama şimdi değil onların yanına git."dedi ve el salladı.

Birden çekilmemle savaşın sesini duymaya başladım.  

Elimi tutuyordu bunu sıcak elinden anladım.

"Uyan güzelim nolur uyan...kızımız gibi sende bırakma....hem biz daha yeni kavuştuk yaşayacağımız  güzel anılar olacak....evlenicez belki kızımız öldü onu kaybettik ama ikimizin canından olan kızımız ve oğlumuz olur....lütfen bu hayaller için yaşa be güzelim....seni çok seviyorum bitanem."dedi ağlıyordu sesinden belliydi.

ama benim kızım ölmedi ki yaşıyordu nasıl söyleyecektim şimdi gözümü açmak istiyorum ama olmuyordu.

Uyandım ben demek istiyordum ama konuşamıyordum..

"5 dakika doldu."bu ses kimin be.?!
Elimin üstünün öpülmesi ile mutlu olmuştum.
"Yanındayım bitanem nolur çabuk uyan."dedi elimi bırakacaktı hayır gitme.

Nasıl oldu bilmiyorum ama elini tuttum gözlerimi açtım ama beyaz ışık yüzünden kırpıştırarak açıyrodum görüş alanıma savaş girince gerçekten ne kadarda harap olduğunu görmüştüm gözleri kıpkırmızı ve şişmişti...

Hemşire olduğunu düşündüğüm kadın onu dışarı çıkardı ve tahmin ettiğim kadarıyla galiba doktor gelip gözüme ışık tuttu..

"Evet adını bana söyler misin?"diye sordu bende "Dünya sert."dedim adam gülümsedi ula böyle genç doktor mu olur?bide bu adam bana nerden tanıdık geliyor?aman neyse ne?