ABİLERİM

5.Bölüm

Sabah kalktığımda yanımda ömer abim vardı ve hala uyuyordu tebessüm edip yanağına öpücük kondurdum ve kalktım saate baktığımda şaşırdım çünkü saat  daha 06.00'dı ben neden böyle erken kalktım ki neyse...

Banyoya girip rutin işlerimi hallettim sessizce aşağı indim salonda kimse yoktu zaten bu saatte kim ayakta olur ki?

Arka bahçeye çıkıp pufa oturdum düşündüm sadece öyle düşündüm...
Hayatımda olan olayları...
7 yaşında annem ve babamı kaybettim zor zamanlardı çocuktum çok üzlüyordum, abimler hep yanımdaydı...

Daha 12 yaşında sevdiğim çocuğu,çocukluk aşkım gitmişti zaten hayat hep benden sevdiklerimi almıştı...

yanımda hareketlilik hissedince yanıma baktım emirdi gece burda mı kalmıştı?

"Sen gece burda mı kaldın?"diye sordum emir "Evet burda kaldım."dedi bende "Neden bu saatte ayaktasın ?"diye sordum.

Emir "Sen neden ayaktaysan bende o yüzden ayaktayım huzur."dedi kafamı salladım sadece...

Emir "Sevgilin varmı?"diye sordu burkça tebessüm ettim ve "Sevgilim yok ama sevdiğim var...bekliyorum belki bir gün gelir diye..."dedim

Emir "Ya gelmezse.?"diye sordu bende "Onu her haliyle seviyordum arkadaşım,sırdaşım,dostum,sevdiğimdi...Çok iyi biriydi seviyordum hala seviyorum çok özledim onu,bana bi veda bile etmeden gitti ama gelse karşıma çıksa 'Ben geldim meleğim' dese hiç düşünmeden affederim...ama gelmiyor ben hep onu seveceğim oğuzu...."dedim

Emir "Çok seviyorsun onu."dedi bende "Evet çok seviyorum.."dedim kafasını salladı sadece...

Ayağa kalktım ve "Ben gidip hazırlanim."dedim arkamı döndüm tam bi adım atmamla emirin "Huzur."demesiyle durdum ve arkamı döndüm.

Emir "Gelir...eğer oğuz senide,senin onu sevdiğin gibi seviyorsa gelir sadece bekle ve kendini üzme.."dedi gülümsedim ve kafamı salladım...
Ve içeri girdim odama çıkıp üstümü giydim...

Emir ortada gözükmüyordu nereye gitti acaba?..
Evden dışarı çıktım okula yürüyerek gidecektim....

Nerdesin be oğuz'um?
Onu o kadar çok seviyorum ki..
Kelimelerle ifade edilemez bi sevgi bu evet aşk değil...
Aşk diye birşey yoktur... önemli olan karşındaki insana olan sevgindir eğer sevgi yoksa aşk diye birşeyde olmaz....O yüzden bi insana aşığım sana derken tekrar düşünün derim.....

Okula gelince bahçeye baktım pek fazla kimse yoktu sınıfa çıkıp çantamı sıraya koyup arka bahçeye doğru yürüdüm...

Bi  banka oturdum derin bi nefes aldım...Tuhaf hissediyordum...

"Bazen uçurumun kenarında gibi hissedersiniz...Öyle yalnız,öyle sessiz ve öyle sakin....Atlamamak için hiç bi sebebiniz yoktur ama içinizde bi umut kırıntısı vardır..."

Telefonuma bakınca abilerimden bir sürü arama vardı haber vermeden çıkmıştım kesin çok merak ettiler...

Hemen ömer abimi aradım..
Çalıyor...Açtı.

-Kızım nerdesin sen?!
-Okuldayım abi erken kalkmıştım bende erken çıktım telefonum sessizdeydi.
-Biz okuldayız nerdesin?
-Arka bahçedeyim.

Dememle telefonu suratıma kapattı omuz silkip telefonu cebime attım...

Abimler,ecem abla ve emir koşarak yanıma geliyordu ayağa kalktım ömer abim hemen sıkıca bana sarıldı bende ona sarıldım.

Ömer abim "Çok korktuk."dedi bende gülümseyerek "Buradayım abicim korkma hem benden kurtulmak o kadar kolay mı?"dedim

Polat abim sarıldı saçlarımı öpüyor ve kokluyordu "Cennet kokulum."dedi gülümsedim.