When September Ends (Completed)

Chapter Eight

August, 2024. (Part I)

Manila, Philippines.

What I like about Philippines is how it has become a mixture of old and new. How it was values its sense of history. Though often overshadowed by stories on crime, Philippines charms comes from its people. People here showcase the best of the Filipino identity. Politeness is one of an art form here in the Philippines. Foreigners will be refer to as "Sir" and "Mam", no matter their age. Younger people refer to the women and men a little bit older as "ate's" and "kuya's". Karamihan din sa mga Pinoy ay hindi nakakalimutan ang pagmamano, as a sign of respect to elders. But Philippines has its usual downsides, especially the city of Manila. Poverty is evident, traffic is sickening, searing heat is so unforgiving. Well, Filipinos are used to it. At siguro, kailangan ko na rin masanay ulit dahil mukhang magtatagal akong mag stay sa bansang kinagisnan ko, at halos apat na taon din na iniwan.

Bumaling ako sa bintana ng van na sinasakyan ko. I notice the jeepney na katapat ng sinasakyan namin habang stuck sa traffic. Jeepneys are a unique form of transportation that many people here use every day. Naaalala ko pa noong unang beses kong sumakay ng jeep. I was eleven and so naive. Itinanong ko kasi noon kay Tita na kung bakit kailangan pang mag ring ng bell bago bumaba. Hindi ko rin alam noon kung para saan 'yung coins na iniabot sa akin ng katabi ko. Dahil hindi ko alam ang gagawin, inilagay ko na lang ito sa loob ng bulsa ko na naging dahilan kaya pinagtawanan nila ako.

Napansin ko rin ang ilang shopping malls na nadadaanan namin. One thing I am sure about is that Filipinos love shopping malls. Countless din ang mga food venues, gyms, grocery stores, banks, nightclubs, health clinics, and churches, of course. Isa rin ito sa mga ugali ng Pinoy. Filipinos are religious.

Ngunit ang pinakasasabikan ko rito sa Pinas ay ang mga masasarap na pagkain. The Filipino cuisine embraces all the common elements of Asian cuisine. Sweet, salty, spicy and sour and the most recognizable Filipino dishes is adobo, my favorite. Chicken adobo to be exact.

I also missed the street foods here. Fish balls, squid balls, kikiam, betamax, isaw and especially kwek-kwek. Sweet meriendas like turon, banana and kamotecue, sorbetes, halo-halo and taho. Oh Zeus! I can't help but to crave on those foods. Bigla tuloy akong nakaramdam ng gutom.

"Alam mo bang sobrang saya ni Tita Lena mo n'ung malaman niya na uuwi ka ng Pinas?" Tito Alan approach me while driving. "Nag prisinta siya kaagad kay Clara na sa bahay ka muna tumuloy." Nakangiti niyang sabi matapos akong sulyapan sa passenger seat.

"Thank you Tito for helping me and Tita Clara about my issues." Nakangiti kong sagot.

"Pag usapan natin 'yan sa ibang araw, okay?" Sagot niya na ikina-tango ko.

"Why, Tito?" Curious kong tanong ng mapansin ko ang pag sulyap-sulyap ni Tito sa pwesto ko.

"Hindi lang ako makapaniwala na ikaw 'yung batang palaging nasa bahay noon." He seems amaze at hindi iyon maitago ng mga mata niya. "You've changed a lot, Hija or Hijo na ba?" Pagbibiro niya na ikina-tawa namin pareho. Napansin ko rin na hindi na siya nagsasalita ng dialect nila. Siguro nasanay na rin sila rito sa Manila.

"Are you cool with my sexual preference, Tito or nah?" I ask him na kaagad naman niyang ikina-tango.

"Oo naman. Wala sa akin 'yang preference-preference na 'yan. Ang mahalaga ay mabuti ka pa ring bata." Sagot niya habang nakafocus na ulit sa pag da-drive.

"I'm not a kid anymore, Tito." Simangot kong sagot na ikina-tawa niya.

"Okay, okay. Mabuti ka pa rin na dalaga." Sabi niya at lalo akong inasar. Napangiti ako habang naiiling. Naaalala ko kasi na siya 'yung naging father figure ko noon. Pinangarap ko noon na magkaroon din ako ng tatay na kasing cool niya. My Papa Ouen is strick but yeah, he's somehow cool, too. So feeling ko, HE answered my prayer naman. "Ilang taon ka na nga ba?"