Pangako.

Epilouge

When you're inlove. You always believe with his/her PROMISES.

With his/her word and with his/her actions.

And that's because you truly love him/her.

No one can estimate your love for someone when you're inlove.

Lahat naman siguro nakakadama ng sobrang saya at labis labis na kilig kapag naiinlove. Diba?

Pero sa love, di maiiwasan ang masaktan.

When you're inlove. You must embrace everything. Including the pain.

Though it truly hurts you. You must accept the truth that in every relationship there was an ending. Either it's a happy ending or a sad ending.

And the one and only thing that you can do is to forget. Move on.

Ethan's POV

I can't imagine that my lovestory is a happy ending.

Yes a happy ending.

I'm now in the front of God. Kasama ang babaeng sumalo ng kamalian ko.

Sa babaeng hindi ko dapat pinagkatiwalaan noon.

Sa babaeng naging dahilan kung bakit siya nawala sa buhay ko noon.

At sa babaeng hindi ko akalaing mamahalin ko.

I'm with Cecile now. And she's the one.

She's the one beside me. Standing and waiting for my bride.

"Ethan. Kaya mo yan. Sisiputin ka non. Tiwala lang" Cecile.

"Thanks" I pretend to smile. But deep inside, i'm so nervous.

Naknangpucha. Akala niyo siguro, si Cecile ang papakasalan ko 'no?

Hell no! She's already married with Tristan. And i am fucking happy for her.

I'm fucking waiting for.....

Alleli.

Flashback

Iyak lang ako ng iyak.

*toot toot toot toot*

Nagulat ako noong may tumunog. Napalingon ako at nagulat ako na nagiging liko liko ang kanina'y tuwid na linya na nagsabing patay na ang babaeng mahal ko.

Dali dali akong tumawag ng doktor para sabihin ang nakita ko.

They're all shock.

Alleli's eyes is wide open.

I hugged her so tight.

I cry so hard. I cry because of happiness.

------------

"I'm so thankful that God take you back."

Nagulat ako noong tinulak niya ako.

"Sino ka?"

Ang galing niyang umarte. Nakakatuwa.

I smile at her.

"I'm your husband" Pagpapakilala ko.

"Husband your ass. I don't know you anyway." Inirapan niya ako na ani mo'y di ako kilala.

Napatulala na lang ako sa narinig ko.

"Sis. Do you know this guy?" Pagtawag niya kay Sarah.

"Ethan. He's Ethan. Your boyfriend."

"NO WAY! THAT'S A LAME THING. THIS UGLY GUY? MY BOYFRIEND? I don't believe you"Alleli.

"Hahahaha! Sis. Ang tanga mo. Hays! Ethan. Pwede ba tayong mag usap?" Sarah

"Sis. I told you not to talk with  an ugly person. Why are you talking with that dumbass?" Alleli.

"Because he's handsome. Period"

Hinawakan ni Sarah ang kamay ko. At hinila ako palabas ng kwarto ni Alleli.

"Sarah. Ano bang nangyayari? Bakit hindi niya ako kilala? Di niya ako matandaan? Bakit--"

"May amnesia si Alleli. Sabi ng doktor, aabutin daw ng 2 years bago niya maalala ang lahat. And all you need to do is wait for her"

I can wait. I can wait for her. Because i love her. And i really do. I will put a ring on her finger. I PROMISE.

End of Flashback

Dalawang taon ang hinintay ko. Dalawang taon ko siyang inalagaan ulit na parang bago pa lang kaming magkakilala. Dalawang taon ko siyang nililigawan.

At first, iniisip ko na maalala din naman niya ako. At effortless, kung liligawan ko ulit siya diba?

Pero mahal ko siya. At di ako sasayangin ang 2 years na kasama siya.

Ipagtabuyan niya man ako. At mainis man siya sa kakulitan ako.

Ipagsisiksikan ko pa din ang sarili ko sa kanya.

Ganon ko siya kamahal.

At natapos ang dalawang taon.

Naalala na niya ako.

Actually hindi siya saktong 2 years.

Pero anyway. The important thing is, she remember that we're enggage already.

At ngayon ang pinakamasayang araw para sa akin

Dahil ngayon magkakaisang dibdib na kami.

At ngayon ko natupad ang aking,

PANGAKO.